|
| |
| |
| |
Bruiloftsgedichten.
Ter bruilofte Van den Hooghgeboren Weledelen Heere Heer Eustatius, Baron van Bronkhorst, van Batenburg, &c.
En de Hoogedel Geboren Vrouwe Mevrouwe Debora Bake, Vrye Vrouw van Assumburgh, &c.
IS 't waerheit? en zult gy nae zoo veel minverdrieten
En zorgen, eindelijk uw' schoone Buid genieten;
O Bronkhorst! eedle telg van d'overoude stam
Der Batenburgen, die, gelijk men in de vlam
Het gout beproeft, zich in het oorlogsonweer queeten,
En op gewetendwang en tieranny verbeten,
't Blazoen der Vryheit trouw handhaefden, en vol moet
Hun onverganklijke eer beschreven met hun bloet,
Toen Alva, als quam hy ten afgront uytgeborsten,
Den stamboom snoeide van de Nederlandsche Vorsten
En Baenderheeren, daer hy vast de spruiten knot,
En maekt gantsch Neerland tot een bloedig moortschavot,
De zilvre leeuw, die in uw' schilt nu staet te pronken,
Bleef pal en trots, al scheen hy in zijn bloet verdronken,
Maer munt met grooter glans nu uit in 't roode velt,
Nu d'eedle Bake, voor het lieflijk mingewelt,
Nae uw' verliefde wensch, in 't einde mee gebogen,
Uw' hoop bezegelt met de lonken van haer oogen;
Die vriendlijke oogen daer nu niet dan liefde uitstraelt.
En gy ô Bruid, die van het oud geslacht gedaelt
| |
| |
Der Baken, om hun deugd gelastert en verdreven,
Toen Spanjes scherpe rôe deed gantsch Europe beven,
Uw edel huis weer aen een edel huis verbint:
Indien 't me vrystaet, 'k zie 't genoegen dat gy vint
In dezen staet, ik zie 't uit uw geheldert wezen;
En schoon gy 't veinst, zelfs uit dat veinzen kan men 't lezen.
Mijn zangeres, nae 't schijnt, gevoelt een grooter vier,
De vaerzen rollen als van zelfs op mijn papier.
'k Weet naeuw wat nieuwe geest 'k voel door mijn ad'ren zweven;
't Gaet vast, Mevrouw, gy geeft mijn zangheldin dit leven:
Want door uw dichten, zoo vol geest, zoo rijk van trant
En Hemelsch vier, gewekt, gevoel ik in deez' stant
My als mijn zelfs ontrukt. wie kan zijn drift bedwingen
Wanneer hy tot uw lof, ô Debora! zal zingen?
Die waerdig uwen naem ontleent van die heldin,
En godlijke Amazoon, die 's vyands heirspits in
Gevlogen, trouw verzelt van Baraks veltbannieren,
Gantsch Israël door haer beleit deed zegevieren.
Gy werpt met reden al het afgestreen verdriet
En wanhoop van u af, en denkt nu anders niet
Als om uw Bruid, als om t'omhelzen en te kussen,
En in haer zachten schoot uw' zuiv're vlam te blussen,
Gelukkigh Bruidegom! gedenkt om ampt noch staet,
En 't Zeehof aen de Maes is van uw' wijzen raed
Versteken, zoo lang dus de minne u houd gevangen,
En gy niet hebt bereikt het eind van uw' verlangen.
't Genaekt vast: nu mag 't huis van Assumburg zijn kruin
En zeven toorens ver uitsteeken boven duin,
En zijne schaduwe in de Wykermeersche baeren
Verdubblen, trotser en vervrolijkt op dit paeren.
Terwijl de lantman in het rond zijn arbeid staekt,
In deze bruiloftpracht en staetsie zich vermaekt,
En bruiloft houd in schets. 't word al tot vreugd gedreven:
De boomgaert, na my dunkt, krijgt zelver een nieuw leven.
| |
| |
Al steekt de Winter 't hooft te Noordas vroeger uit,
Noch schijnt het land rondom door d'oogen van de Bruit
Gezegent en verquikt. de Myrt, hoe teer van bladen,
En die de minste kouw verwelken kon en schaden,
Verheft haer groene kroon noch moedig uit den gront,
En lacht van vreugde met den bloessem in den mont,
Nuz' in de bruiloftzael en 't ledekant zal pronken,
En met haer frisschen geur 't gezegent paer ontvonken.
Zoo zag men Venus met Adoon haer min verzâen
In 't weeligh paviljoen van frissche Myrteblâen.
Komt vlegt festoenen: maer voor al brengt hier laurieren.
Op dat zy op haer beurt nu d'echtkoets helpen sieren,
Die 't hooft der Bruid zoo lang omvlochten met een krans,
Door Febus geschakeert om 't schoonste, en met zijn' glans
Verheerlijkt. maer ik zie reets d'Avontstar aen 't zinken,
Van 't aspunt afgeglêen, en 't Maenlicht flaeuwer blinken.
't Gestarnte in een verbant verschuilt zich meer en meer;
En stort voor over op de morgenkimmen neer.
Gae, Bruidegom, gae heen, daer u de minnegoden
Al lachend, hant aen hant, tot kuische weelde noden,
De Wellust, zonder smet, de Lust, Bevalligheit,
En Blijdschap, hebben zelfs voor u het bed gespreit.
't Is tijd, met eene vreugd, doortintlende al de leden,
En die de geesten smelt in haer aenloklijkheden,
Al 't leet te smooren in deez' allerschoonste nacht.
Met zoo veel ongedult dus lang van u verwacht.
Zoo zien wy, eer de Maen op haeren tijt herboren,
Tot negenmaelen toe verwissele van horen,
Of eer de zonnekloot uit d'Oosteroceaen
Driehondertwerven heb gerolt om 's hemels baen,
Uit deez' gezegende echt, een zoon, die magh volmaken
Uw' wenschen, en verknocht de Bronkhorsts en de Baken.
Zoo bloeye uw oud geslacht ten prijs van Rotterdam:
En Gelderland vier' lang de telgen van uw stam.
|
|
Auteursrechtvrij