|
| |
Ter bruilofte van Jan Kopyn, en Magdalena Vriezenburg.
Gnatam egregio Genero, dignisque Hymenaeis Dat Pater.
DE Min won eindelijk het velt;
En moedig in het triomfeeren,
Kon met een aengenaem gewelt
Twee zielen door haer magt verheeren,
Die 't al, wat woelt beneen de Maen,
Ziet onder haere wetten staen.
En hebt gy mee, gelukkig paer,
Voor Venus scepter 't hooft geboogen?
Geen noot: elk wort haer magt gewaer,
En kent haer goddelijk vermogen:
Die neerlaeg strekt u tot geen schae,
Maer overstroomt u met genae.
Hy wint, die hier den strijt verliest,
En heeft een hert ten buit verkregen,
| |
| |
Dat hem voor zijn verwinnaer kiest,
En blijft hem even zeer genegen,
Schoon 't wederwaerdig lot, verwoet,
Hem plondert van zijn haeve en goet.
Al steekt een strom de vinnen op,
En stort, gebroken uit de kimmen,
Van booven loeiende uit den top;
Al ziet hy 't bijster onweer klimmen,
En schuuren over velt en zee,
Het steurt zijn ziel niet in haer vree.
Dat welgenoegt gemoet kent niet
Het geen zijn stilte kan verstooren,
Het acht alle onheil en verdriet
Ver buiten zich; zijne uitverkooren,
Zijn tweede ziel versmelt den rou,
Door hare deugdelijke trou.
Nu Bruidegom hy hebt alree
De voorsmaek van dat zoet genooten,
Gy ziet uw fiere Bruid gedwee,
En meenigmael voor 't hooft gestooten,
En streng uw trouwe liefde onzeit,
Bedankt nu haer geneegenheit.
De Zeeusche stroomen heugen meer,
Als gy, van uw verliefde klagten,
Zy galmden op uw zuchten weer,
En susten 't onweer der gedachten,
Daer gy, verrukt met ziel en zin,
Vast quynde aen eene koorts der min.
Wat raet? gy drijft al verder voort;
Een oosterkoelte voert u heene,
| |
| |
Daer niets nu meer uw hert bekoort.
Gy roept vergeefs uw Magdaleene;
Zy hoort niet meer, en wat gy wacht,
Z'is doof voor uwe minneklacht.
Men zegt, dat Venus, hier geteelt
In 't midden van de zoute baeren,
'T geweer, waer mee zy herten streelt,
Gebruikte, om in de bloem der jaeren
De Bruid, op 's Bruidegoms gebed,
Te buigen voor de minnewet.
Zy hoort u nu meedoogende aen,
En wil uw lusten niet bepaelen.
Tree toe dan Bruigom, want de Maen
Begint allenxkens neer te daelen,
En steiler rollende uit den trans,
Vast in te krimpen haeren glans.
De naenacht rukt de starren neer.
Een rei van kuische Bruiloftgoden,
Gewaepent met het mingeweer,
Schijnt u op 't Huwlijksbed te nooden.
Zoo toon', voor 't jaer, een jonge spruit,
De vrucht van 't huwelijks besluit.
|
|
Auteursrechtvrij