Gedichten. Deel 2

Op het jaergetyde, Van Mevr. A. Buisero, Vrouw van Heeraertsheininghe, &c.

TErwijl nu weer de dagh verjaert van uw verjaren,

Mevrouw, en Slachtmaent ons, eer dat we 't zijn gewent,

De Vorst verdaghvaert, die het kruit en bloemen schent,

Wat krans zal ik dan best u passen op de haren?
Of zal ik uwen lof met mijne wenschen paeren?

Z' is waerlijk in mijn hart wel vast genoeg geprent;

Maer mijn verjaergedicht dat bleef dan zonder end,

En noch onmagtig die naer waerden te verklaeren.

Ik blijf dan by mijn wensch. en zoo 't u daer na gaet,

Zult gy in 't minste niet verwenschen aen uw staet,

[p. 133]

 

En vieren dikmaels noch uw Jaerty met genoegen.

 

't Is wel een kleene gave, al is ze groot, een wensch.

 

Maer zelfs de Hemel eischt niet anders van een mensch,

 

Als dat zich by den mont het dankbaer hart komt voegen.