|
| |
Op het afsterven Van den Eerwaerdigen en Hooggeleerden Heere Gerard Brant, Dienaer des Goddelijken Woorts in de Gemeente der Remonstranten tot Rotterdam. Aen des zelfs vader.
HOe zie ik u met rouw behangen,
En zoo veel traenen langs de wangen
Af bigglen, als een' zilten daen!
En zou 'k niet deelen in uw lijden?
ô Brant! mijn vrient van lange tijden,
't Zy verr', die bant is al te naeu:
Dies zultge wel met gunst gehengen,
Dat w'onze traenen samenmengen.
't Is waer; gy hebt een zoon verloren,
Die van den Hemel uitgekoren
Gelijk een andre boetgezant,
De zielen zuiver wist te wassen,
Jordaen, niet in uw zilvre plassen,
Maer Kristus bloet, onze offerhand';
| |
| |
Die, van Gods yver aengesteken,
Niet kon dan boetorakels spreken.
Maer schoong' op aerde waert zijn Vader,
Noch gaet u zijn verlies niet nader
Als zoo veel zoonen, die zijn mont,
Zijn ernst en onbesproken leven
Als uit het graf heeft opgeheven,
En ingelijft in 't heilverbont.
Laet die nu met bedrukte reien
Dien Vader op zijn graf beschreien.
Of zouw de Doot, van Nijt ontsteken,
Dien eernaem mooglijk wederspreken?
Die onbarmhertig en verwoet,
Daer eerst zijn Jeucht scheen opgeloken,
Zijn levensdraet heeft afgebroken.
De Deucht, die voor verderf behoet,
De Wijsheit, hem ten erf gegeven,
Heeft langh hem tot die eer verheven.
Zoo zietmen op de parkementen
Der Kerke in goude letters prenten,
En aen d'onsterflijkheit gewijt
Een rey van onbevlekte maegden,
Heldinnen, die vroeg God behaegden,
Kruishelden, die gereet ten strijt,
En jong gewoon te triomfeeren,
Den afgront in 't gezicht braveeren.
Al wort 's mans lijk bestulpt met aerde;
Zijn glorie leeft, en blijft in waerde.
't Geen viel, is maer zijn minste deel.
De grafworm knaeg vry zijn gebeente,
Het dankbre hart van zijn gemeente
Behout dien Helt noch in 't geheel.
| |
| |
Zijn trouw, in alle noot gebleken,
Zal met zijn doode tong noch spreken.
De ziel, van 's weerelts last ontslagen,
Ziet nu omhoog haer welbehagen,
En al het Kristendom in rust:
Dat hier, gescheurt door kerkkrakkeelen,
Noch twist om Kristus rok te deelen:
Terwijl de Turk hier door vol lust,
En met gansch Azië opgezworen,
Europe dreigt in bloet te smooren.
Indien nu mogt zijn wensch gelukken,
Dat elk was vyant van verdrukken,
En vaste vreê de kerken bont;
Dan had hy eerst zijn hoop verworven,
Dan was hy niet te vroeg gestorven.
Gy Maes, erken uw' Vredemont,
Laet noit, al is hy u ontnomen,
Zijn lessen in vergeting komen.
Kond' gy, ô Brant! een Lijkdicht zingen,
Uw' stem stont verder door te dringen,
Gy zongt als Vader, en Poëet.
Maer droef heit, buiten maet geklommen,
Kon Davids geesten zelfs verstommen;
Uw harp is meê met rouw bekleet,
En, nu hy dus u is ontwrongen,
Zijn al de snaeren afgesprongen.
|
|
Auteursrechtvrij