Gedichten. Deel 2

[p. 201]

Op het Afsterven Van den Vryestaetbeminnaer Hendrik van Zittert.

Decus addite Divis.

DE Vryheit zach haer Ammirael gevallen.
En ach! met hem zijn vrygeboude wallen

Verdelgt, door een nootzakelik besluit!

Des hulde zy haer ongetoide haren,
Al weenende, met lijkcipresseblaren,

En storte in 't einde aldus haer krop eens uit:

(De smerte deed haer oogrivieren vlieten
Met stroomen die ten wangen nederschieten,

Gelijk de Nijl zijn killen overbruist.]

Wie, sprakze, zal nu 't Vaderlant ten nutte
Mijn gijpent Rijk met Herkles schouders stutten,

Nu Zittert na 't oneindige is verhuist?

Een ander wort vernietigt in zijn streven,
Zijn naem vergaet by yder met zijn leven,

De Zark bestulpt ook zijn gedachtenis:

Maer hy, onslaperig in 's weerelts droomen,
Heeft maer zijn' hand d'ondankbre Ploeg ontnomen,

Om uit te zien waer 't Rijk der Vryheit is;

Daer onvertzaegt voor 's Lands geluk te spreken
Niet met de nek wort schamper aengekeken:

Daer hovaerdy geen meesterrolle speelt.

Indien de lust de ziel komt aen te kleven,
En na de doot gedachten zijn gegeven,

Hy heeft alree zijn burgerstaet verdeelt.

Ik zie gewelt en opperhooftschappye,
Gelijk een dolle en grijpende Harpye,

[p. 202]

 

De voet gelicht, ter vryburge uytgejaagt;

 

En hem met smaek uit zijn gevryde slooten

 

Belachen 't streng gebiet der weereltgrooten,

 

Dat noch met roem haer naem op 't voorhooft draegt.

 

Mijn voesterling zocht hier mijn' vrybannieren

 

Vergeefsch by wilde en toomelooze dieren

 

Te hechten, onder vryigheits blazoen.

 

Hy trat vergeefsch de grootschheit op de toonen,

 

Daer slaverny verheven wort op troonen.

 

Men dek zijn graf met bloem en graffestoen.

 

Ik wensch alleen een Fenix uit zijn asschen

 

Die 't burgerrecht in rijpen oogst doe wassen,

 

En queeke 't kint dat hy heeft toebereit.

 

Zijn vrystat moete in toeloop aller volken;

 

Haer hooge kruin bepalen met de wolken.

 

Zoo moet zijn Asch noch groenen daerze leit!