Gedichten. Deel 2

(1685)–Joannis Antonides van der Goes– rechtenstatus



[pagina 243]
Het verbont der Deensche Majest: en haer Hoog: Mog: Aen den Heere George Hoyer, Kommissaris &c. Nu Agent in 's Gravenhage. Coeunt in Foedera dextre. HOe trots zal 't strijdbre Koppenhagen, Die koninklijke Zeevorstin, Haer koninkskroon ten hemel dragen! Nu zoo veel Vorsten, eens van zin, In bontgenootschap zamenspannen, Om zeegewelderie en haet, Te vier en zwaerde te verbannen, Ten zenuw van den vryen staet. Hoe zal de Zont zijn ruime stroomen Doen spelevaren in d'Oostzee! Wanneer hy Holland op ziet komen, En streven langs zijn rugge en ree Met hondert koopvaerdykasteelen, Om west- en oosterkoorenschat Haer bondgebuuren mê te deelen, Terwijl de Britten, afgemat Van schepenbranden, havenschenden En dolle landontheistery, Hun wrok in trouverbonden enden, Door zoo veel Vorsten maetschappy. Dan mag in deze vreugdeblijken Het afgefoltert Kroonenborg. Zijn ramp en blijdschap vergelijken, Erinnerende d'oude zorg: Hoe Zweden, met een bosch van schepen, 't Benaeude Funen worgde en sloot,
[pagina 244]
En Koppenhage, om 't hart benepen, In 't ongezienste van de noot, De Nederlanders op zach dagen, En blixemen aen 't Baltisch strant De waterschenders, zeevaertplagen, Tot zy verstoven en verbrant, In 't midden der zalpeterwolken Ontslopen, in d'ontslote Zont. George, die het recht der volken Verdadigt met uw wijze mond, (Waer op de Belt zijn oeverboorden Met weeleriger baren schaeft, Als hy bezwangert uit den noorden Met opgezwollen hoorens draeft) Krimp eens uw staetbekommeringen. Terwijl mijn zangnimf vierig blaekt, En in uw schaduw wenscht te zingen, Hoe trouw gy voor uw Koning waekt, Die onder woeste krijgsorkanen En kroongeschillen onverzeert, Zijn vorstelijke leeuwevanen En trouw, den batavier vereert. Uw staetzorg maekt hem buiten vreezen, Als hy van hof beswaernis vry Pleeg staetorakelen te lezen Uit Vondels heldenpoëzy. Daer Klingenberg, aen 't roer gezeten. Der Deensche rijxhulk, 't krijgsgewelt Helpt sluiten aen een stalen keten, Tot heil der havenrijke Belt. Hoe wenscht heer Hoyer hem te stijven In 't vredesluiten te Breda, En Mars ter weerelt uit te drijven In vloek en eeuwige ongenâ.
[pagina 245]
Dan zie ik d'yzere eeuw verkeeren. Het fier Brittanje hand aen hand Met zoo veel rijken zamenzweren: De Schotten van 't bevrozen strant Gemaetschapt met bevredigde Yeren En Duitschen, uit het bloedig haer Afrukken hunne krijgslauwrieren, En offerenze op 't vredealtaer: Het rijkverwoestende Byzansen, Hoe trots op zijn gekroonde kruin, In 't aengezicht der Griexe schansen Getrapt in bloetciment en puin: De vastvereende Kristennvorsten, Gelijk een zwellende Oceaen Ter Turxe rijxgrens ingeborsten, De hoornen van haer legermaen Besnoejen, eerze zamenhorten En als een blixemgloet by nacht, Europe op 't harte nederstorten Dat zich verdelgt door eigen macht, En quijnende aen onstelde longen, Ten zy de vredeolijf dit keer, Ligt van een teering wort besprongen Die 't smeltende ingewant verzweer. Ach! dat my d'eerste zon liet hooren Het steken van de vrêtrompet! Dan wiert mijn dichtheldin herbooren, En volgde Hoyer op zijn tret Daer Koppenhage in hare palen, 's Rijxkommissaris wenst t'onthalen.

Vorige Volgende

Het verbont der Deensche Majest: en haer Hoog: Mog: Aen den Heere George Hoyer, Kommissaris &c. Nu Agent in 's Gravenhage.