De man die in revoluties handelde

[p. 5]

Aperitief

De man, die in het hotelregister stond ingeschreven als de Heer Solib Adriman (uit Caïro), liep snel op het venster toe, toen het gejuich beneden hem aanzwol tot een ovatie. Een ogenblik had hij het gespannen gevoel, dat er iets misgelopen moest zijn, en het Grote Moment naderde zonder de voorafgaande waarschuwing, die men hem beloofd had. Doch toen hij zich uit het raam van z'n hotelkamer boog, verdween dat. Door de met vlaggen versierde straat diep onder hem reden slechts twee officieren voorbij; door de wachtende menigte, die iets te doen wilde hebben, echter toegejuicht met een luidruchtigheid als waren zij de langverwachte koninklijke stoet in al haar macht en heerlijkheid. De vermeende heer Adriman voelde een intense afkeer tegen alles wat officier was in zich opkomen, bijna even sterk als tegen dit gesmoorde wachten. Onwillekeurig gleed zijn blik verlangend naar de stoel onder het raam. Tegen de leren kussens tekende zich de dreigende omtrekken van een Tommy-gun af; de loop fonkelde in het helle zonlicht...

Datzelfde zonlicht tintte de zee in de verte sprookjesachtig blauw en maakte haar tot een wonderlijk mooie achtergrond voor de oude, thans met vlaggen versierde gebouwen van de hoofdstad. Vanuit de hotelkamer was nog juist een gedeelte van het oude

[p. 6]

fort bij de haven zichtbaar, waar driehonderd jaar geleden de opstand begon, die Bogharia tot een onafhankelijke monarchie maakte. De Bogharen waren trouwens altijd gevoelig geweest voor revolutionaire bewegingen. Een historicus had zich kunnen verdiepen in de vraag, of die nationale karaktertrek nog een erfenis was uit hun eeuwenlange strijd tegen de Turkse overheersing. Maar de Heer Solib Adriman was geen historicus en zijn culturele belangstelling vond haar uiterste grens in boulevard-bladen met veel vrouwelijk schoon, zoals er thans een stuk of twintig op het bed verspreid lagen. Hij wierp een onrustige blik naar al het verlokkelijks, dat hem vanaf de pagina's synthetisch tegengrijsde, liep dan terug naar de stoel en nam de tommy-gun op - alleen om het wapen weer terug te leggen.

Het was niet de eerste maal, dat hij een aanslag pleegde. Hij kwam voort uit die duistere lagen van kleine moordenaars en betaalde agenten, die dit soort dingen tegen elk aannemelijk bedrag opknappen. Doch telkens weer overviel hem de eindeloze afmatting van dit wachten. Er was niets meer te doen tot het ogenblik, dat hij de loop op het raamkozijn zou laten steunen en een stroom van vuur de kleine wagen in de diepte doorhagelde. Absoluut niets. Zelfs uitkijken naar de stoet was onnodig. De gestroomlijnde telefoon aan de muur zou hem nauwkeurig de tijd doorgeven, waarop de stoet zijn hotel bereikte. Het was allemaal uitmuntend georganiseerd. Hoewel hij weinig nieuwsgierig was, wist hij, dat er achter deze aanslag veel grotere machten zaten dan bij alles wat hij tot dusver had opgeknapt. Het kon niet mis gaan. Hij zou gemakkelijk ontkomen en de betaling, die men hem had beloofd, was meer, dan hij ooit bijeen had

[p. 7]

gezien. Maar dat alles maakte dit slopende wachten, dat op z'n zenuwen invrat en pareltjes zweet op z'n voorhoofd bracht, niet ongedaan.

Met een zucht liet de heer Solib Adriman zich in een stoel neervallen, en haalde het ochtenblad te voorschijn. De grote, feestelijk opgemaakte foto op de voorpagina was beduimeld, zo vaak had hij hem in z'n handen genomen. Lange tijd keek hij nadenkend naar het meisjesgezicht, dat hem vanaf de voorpagina aanstaarde. Ze was mooi - zelfs voor zijn op cliché's afgestemd oog anders mooi dan de weelde der twintig boulevard-bladen. Grote ogen, en een eigenaardige, half koppige, half verlangende mond. Ze kon nauwelijks onder zijn dan een jaar of negentien, dacht de heer Adriman (uit Caïro) met de melancholie van een fijnproever - haar mond had iets kinderlijks.

Met moeite - hij sprak de taal van het land als een tweejarige inwoner - spelde hij de vette koppen:

GEHEEL HET LAND DEELT DE VREUGDE VAN PRINSES FERINAH
Bruidsstoet Kostbaarste Uit Historie?
(zie pag. 3)
Huwelijk Symbool Voor Hechte Aaneensluiting Der Partijen

Iedere poging om de artikelen zelf te lezen liep onverbiddelijk dood in het labyrint van z'n linguistisch onbenul. Doch een Stop Press aan de rand van de pagina kon hij weer ontcijferen:

VERTREK VAN DE STOET DER PRINSES ONBEPAALD
Zal Ferinah Zich Pas Bij Drocaner Dom Bij A.S. Gemaal Voegen?

[p. 8]

De eerste headline deed de heer Solib Adriman vertederd naar de telefoon kijken. Hij zou een der eersten zijn die wist, dat de stoet zich in beweging had gezet. De tweede kopregel bleef hem verbazen, en een tijdlang vroeg hij zich af waarom die stommeling zo gehoorzaam bleef staan tot z'n bruid arriveerde - tót een blik op de Tommygun hem eraan herinnerde, dat er van arriveren immers geen sprake was. Waarop hij het probleem als te onpractisch overboord zette en opsprong. Terwijl hij ongedurig naar het raam terugdrentelde bekeek hij het meisjesportret voor de laatste maal. Met de spijtigheid van een vakman, die betreurt een stuk materiaal te moeten weggooien dat nog zo goed had meegekund...

Hij bereikte het venster, toen een nieuwe golf van gejuich een voorbijrijdend eskadron huzaren begroette. Hun vrolijke rode uniformen waren volkomen in stijl met de vele vlaggen en de sfeer van bonte, roezerige feestelijkheid. Het begon druk te worden langs de route, dacht de heer Solib Adriman; waarschijnlijk zou de bruidstoet nu spoedig vertrekken. Spelenderwijs trok hij de Tommy-gun naar zich toe en nam het punt tussen de twee vlaggemasten, dat hij in gedachten had, op de korrel. De open wagen in het midden zou op die plaats een ideaal trefpunt bieden. Om iedere risico uit te sluiten haalde hij z'n verrekijker te voorschijn en stelde in op het cordon, dat de haag der toeschouwers van de route scheidde. Uit de mierenhoop groeiden plotseling lachwekkend grote, bolle gezichten op voor z'n ogen. Hij moest even zoeken eer hij de soldaten in het beeld kreeg, en knikte daarna tevreden. Zij stonden zo opgesteld, dat hun eerste schoten hem onmogelijk konden raken. En als

[p. 9]

de verwarring na zijn salvo enigszins hersteld was en zij het hotel binnengedrongen, zou hij reeds lang verdwenen zijn.

Gerustgesteld wilde hij de kijker weer laten zakken. Doch eenklaps verstarde die beweging en hij bleef roerloos staren naar een enkel gezicht in de menigte, dat de scherpe lenzen ineens bij toeval gevangen hielden. Hoe lang hij zo stond, gebogen, iedere spier gespannen, zwaar ademend, wist hij zelf niet. Tegen het holle gevoel van angst, dat iedere vezel van zijn lichaam eensklaps vervulde, bestond geen tijd meer. Pas toen de man daar omlaag met een enkele beweging geluidloos uit het beeld gleed, lieten zijn handen de kijker vallen. De scherpe tik, waarmee het instrument de grond raakte, scheurde hem los uit zijn vreemde beklemming. Struikelend bereikte hij de telefoon en draaide wild het nummer. En luisterend naar de zoemtoom, die aan de andere zijde van de lijn tergend traag overging, bonsde slechts één klank door zijn gedachten, waarvan de echo een steeds spookachtiger en dreigender timbre kreeg.

Mr. Darr...! Mr. Darr...! Mr. Darr...!!!

Buiten begonnen ze opnieuw te juichen...