Drie musjes (1930)

Drie musjes

(1930)–Clara Asscher-Pinkhof– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 19]
5. Twee broer-tjes. Hans en Frans zijn twee-lin-gen. Ze lij-ken niet he-le-maal op el-kaar. Hans is een haar-tje gro-ter dan Frans. En Frans is een beet-je dik-ker dan Hans. Hans z'n wan-gen zijn wat ro-der dan Frans z'n wan-gen. En Frans z'n ha-ren zijn wat blon-der dan Hans z'n ha-ren. Maar hun pak-jes zijn al-tijd ge-lijk. En hun jas en hun muts ook. Ze gaan sa-men naar school. Hand in hand. Ze zit-ten op school naast el-kaar. Ze zijn e-ven knap.
[pagina 20]
Als Hans wat weet, dan weet Frans het ook. En als Frans iets moei-lijk vindt, dan vindt Hans het ook moei-lijk. Juf op school moet wel eens om ze la-chen. Want ze doen al-les een-der. Voor een poos-je moest Juf toch zo om ze la-chen. Ze wa-ren aan het schrij-ven. Met inkt. Knap, hè? In de eer-ste klas al met inkt! Als je met inkt schrijft, moet je erg op-pas-sen. Je mag niet te diep in-do-pen. Want dan maak je een vlek. Je mag je pen niet scheef hou-den. Want dan spat je met inkt. Je mag niet te stijf druk-ken.
[pagina 21]
Want dan wordt het te dik. Hans en Frans de-den erg hun best. Ze had-den er ro-de wan-gen van. Op-eens stak Hans zijn vin-ger op. ‘Ik heb een vlek-je ge-maakt,’ zei hij. ‘Bij on-ge-luk.’ ‘Jam-mer,’ zei Juf. ‘Voor-zich-tig zijn, hoor!’ Toen schre-ven ze weer ver-der. Na een poos-je stak Frans zijn vin-ger op. ‘Ik heb een vlek-je ge-maakt,’ zei hij. ‘Bij on-ge-luk.’ ‘Jam-mer,’ zei Juf. ‘Wees ver-der maar voor-zich-tig.’ En ze schre-ven weer door. Op-eens be-gon Frans te hui-len. ‘Wat is er, Frans?’ vroeg Juf. ‘Ik heb zo'n pijn in mijn pink,’ zei Frans.
[pagina 22]
‘Laat eens kij-ken,’ zei Juf. Frans liet zijn pink-je zien. Er was een echt krab-be-tje op. Juf wreef er wat o-ver. ‘Zie-zo,’ zei Juf. ‘Nu wordt het al be-ter.’ Toen be-gon Hans te hui-len. ‘Wat is er?’ vroeg Juf. ‘Ik heb zo'n pijn in mijn duim,’ zei Hans.
[pagina 23]
‘Laat eens kij-ken,’ zei Juf. Hans liet zijn duim-pje zien. Maar er was niets te zien. Niet eens een krab-be-tje. ‘Ik zie niets,’ zei Juf. ‘Hoe kan het dan pijn doen? Komt het door-dat Frans pijn had?’ Hans knik-te. Toen moest Juf toch zó la-chen. ‘Weet je wat?’ zei ze. ‘Ik ben de dok-ter. Ik maak het wel o-ver.’ En ze wreef Frans z'n pink en Hans z'n duim o-ver el-kaar. ‘Is het nu o-ver?’ vroeg ze. ‘Ja,’ knik-te Frans. ‘Ja,’ knik-te Hans. En Frans lach-te weer. En Hans lach-te ook weer. Dat was maar goed ook.
[pagina 24]
Want hui-len-de twee-lin-gen wa-ren niets mooi om naar te kij-ken!

Vorige Volgende