De slavenhaler. Tooneelen van Afrika's westkust en reis naar het land der Peuls

VI.
Dokter Trial's plan tot fnuiking van den slavenhandel. - Een slavenschip. - Dokter Trial's gevangenneming.

Toen de heer Knowles en dokter Trial na den feestlijken avond den volgenden morgen aan het ontbijt verschenen, kon men zeggen, dat de heeren, uitgezonderd een beetje haarpijn, goed geluimd waren, maar na afloop van het ontbijt kon men juist het tegendeel bij beiden bespeuren en men behoefde daarvoor niet eens een knap gelaatkundige te zijn.

De oorzaak hiervan was, dat de Vivès, die als een volmaakt gastheer zelfs de kleinste onaangenaamheid voor zijne gasten uit den weg trachtte te ruimen, eerst nadat de heeren

[p. 27]

zich het heerlijke ontbijt goed hadden doen smaken, hun had medegedeeld, dat hun schip zee gekozen had.

Dat was eene alles behalve aangename tijding en ofschoon het voor den slavenhandelaar niet verborgen was gebleven met welk doel de kruiser zee had gekozen, toonde hij zich tegenover zijne gasten zoo verbaasd over dat vertrek, dat deze in de stellige overtuiging verkeerden, dat de slavenhaler er niets van af wist.

De onaangename stemming verdween slechts toen donna Rosita verscheen, bekoorlijker dan zij haar tot nogtoe hadden gezien. Toen vergat vooral de heer Knowles alle gewetenswroeging en dacht slechts aan de lieftallige verschijning, in wier bijzijn hij leefde.

Doch de dokter kon het niet geheel van zich zetten. Die arme Trial, nog niet lang bij de Marine, verweet zich dat hij nog niet genoeg militair was om hart voor zijn stand te hebben. Hij haalde zich allerlei dingen in het hoofd en kreeg werkelijk benauwde oogenblikken.

Om zich te verzetten ging hij wandelen, doch zijne uniform veroorzaakte hem nog grooter benauwdheid in dit heete land, en toen er den volgenden dag nog niets van den kruiser te zien was, gaf de heer Trial gevolg aan den raad van zijn gastheer om voor de dagen, die hij aan wal zou doorbrengen, het zich wat gemakkelijker te maken door zich van die benauwde uniform te ontdoen, die hem bovendien waar hij ging blootstelde aan eene wel wat lastige bewondering der negerbevolking. De waardige dokter stak dan ook in de rijk voorziene garderobe van zijn gastheer zijn corpulent figuurtje in eene witte broek en kort jasje, terwijl hij zijn achtbaar hoofd, waarom nog slechts een krans van grijzend haar prijkte, onder een breedgeranden hoed verborg.

In dit toilet kwam hij wat meer op zijn gemak en begon

[p. 28]

met nieuwsgierigheid de omstreken van de factory te verkennen. De factory zelf in al hare uitgestrektheid was hem reeds genoegzaam bekend en derhalve besloot hij op een kleinen ontdekkingstocht uit te gaan.

Hij volgde geruimen tijd het strand en beklom daarna den hoogen oever, waar hij op het denkbeeld kwam een hoog punt uit te zoeken, om zich op zijn gemak neer te vlijen en een vrg uitzicht over de zee te hebben.

Het was na den middag en de grootste warmte was voorbij. Dokter Trial vond spoedig wat hij zocht, ja, meer dan hij gehoopt had te zullen vinden.

De plaats, waar hij was aangeland, leverde rondom een grootsch gezicht op. De kust vormde er eene groote bocht, die eenigszins op eene baai geleek. Rechts van hem was eene door een hoogen oever ingesloten kreek en aan de overzijde daarvan liep de oever naar het strand glooiend af. Op de plaats waar hij lag, was die echter vrij steil en met kreupelhout begroeid. Achter, links van hem, verhieven zich in de verte hooge heuvelen en vlak voor hem midden in de baai, zoodanig dat dit het vaarwater juist in tweeën deelde, lag een eiland, eene hooge spitse rots, kaal en ongenaakbaar.

De dokter legde zich op zijn gemak neer en liet de blikken over den oceaan weiden.

Hij beschouwde de hooge heuvelen links en de kalme zee, die met zacht geruisch in de kreek drong, en vestigde ten slotte zijne blikken op de rots daar voor hem.

De dokter, die zooals men weet eerst sinds kort bij de Marine was, had echter reeds zooveel militaire kennis opgedaan, dat hij er zich aan durfde te wagen het vraagpunt in overweging te nemen op die rots eene sterkte te bouwen in het belang van de beteugeling van den slavenhandel. Die rots in bezit genomen door Engeland kon, dacht bij, tot ge-

[p. t.o. 29]

zag hij een klein vlug vaartuig. Blz. 29.

[p. 29]

wichtige dingen leiden. Men zou er eene sterkte kunnen bouwen, die onverwinbaar was, en boven op den top een waarnemingpost om op de schepen, welke de kust naderden, te letten. Men zou dan den commandant de beschikking moeten geven over een paar lichte vaartuigen, die toch voldoende bewapend konden worden om door middel van deze de gemeenschap met de kust en met Engelsche kruisers te onderhouden, terwijl zij langs de kust zouden kruisen en alle kreken en baaien zouden moeten onderzoeken om de slavenhalers te pakken; en nog een poosje bij dat plan stilstaande achtte Trial zich op dat oogenblik den aangewezen persoon voor die onderneming. Hij zou het onthouden en, in Engeland teruggekeerd, zijn plan aan de Admiraliteit voorleggen.

- Ja, juist! mompelde hij; kleine, snelzeilende scheepjes met weinig diepgang en goed bemand, ja, ja, dat zou gaan.

In deze beschouwingen verzonken had hij de oogen gesloten om zich des te beter zijn plan voor den geest te kunnen halen, maar toen hij ze nu opende en de oogen weder op de zee vestigde, ontsnapte hem een kreet van verbazing.

Het was of zijn plan reeds gedeeltelijk in vervulling was gekomen, want daar vlak voor hem onder de schaduw van de rots zag hij een klein vlug vaartuig als waarvan hij had gedroomd.

Dokter Trial wreef zich de oogen uit om zich te overtuigen dat hij niet sliep, en spalkte toen zijne oogen zoo wijd mogelijk open.

Het scheepje zag er allerliefst uit. Het was hoog getuigd maar eenvoudig, en voerde slechts twee zeilen. Toen de dokter naar zijne vlag keek, zag hij dat die rood was door een zwart kruis in vier vakken verdeeld. Boven die vlag voerde hij een langen rooden wimpel.

[p. 30]

Er was niet veel scheepskennis voor noodig om te zien, dat het scheepje koers zette naar de kreek, en het was reeds zoo dicht bij, dat dokter Trial spoedig de bemanning kon onderscheiden, die tot zijne verbazing geheel uit negers scheen te bestaan.

- Hm! mompelde de dokter, toen hij het scheepje snel de kreek zag naderen, wat komt dat ding hier doen? Zou het een verdacht vaartuig zijn. De vlag ken ik niet. Een slavenhaler misschien. Let op, Trial! gij zijt in dienst van Harer Majesteits Marine en behoort tot een schip, dat op de slavenhandelaars kruist.

Na deze alleenspraak en daar intusschen het vaartuigje in de kreek was binnengevallen, kroop de dokter tot aan den rand van den hoogen oever, zoodat hij alles kon zien wat daar beneden voorviel en bleef toen stil liggen.

's Dokters vermoeden bleek juist en tot zijne verontwaardiging moest hij zien, dat dit allerliefste vaartuigje eene geheele lading slaven in had.

Dokter Trial wist niet waar hij zich meer over zou verbazen, over het toevallige van deze ontdekking zelf of over de massa zwarten, die uit dien kleinen romp te voorschijn kwamen. De ongelukkigen waren geketend en werden, zoodra zij aan land waren, twee aan twee gebonden en in het gelid gezet. Een paar negers bestuurden de ontscheping, die zeer gemaklijk geschiedde daar de negers slechts een eindje door het water behoefden te plassen om den oever te bereiken. Er waren mannen, vrouwen en kinderen, en de geheele troep bedroeg ongeveer honderd slaven.

De dokter had een goed hart; toen hij die arme schepsels daar zoo als misdadigers geketend zag en als vee bijeengedreven, maakte de verontwaardiging zich van hem meester en, zonder over de gevolgen van zijne daad na te denken, rees

[p. 31]

hij driftig op, liep de kreek om en vertoonde zich opeens aan de verbaasde negers.

- Wie is de kapitein van dit vaartuig? vroeg hij barsch.

Een korte gezette neger, behoorlijk gekleed met jas, hemd en vest en een hoed op het hoofd maar zoo zwart als git, trad vooruit en zeide in gebroken Engelsch:

- Ik, Sir!

- Dan gelast ik u in naam van de Koningin van Engeland, die ik de eer heb als officier van de Marine te dienen, deze slaven oogenbliklijk in vrijheid te stellen.

De bemanning met haar kapitein aan het hoofd stond een wijle zwijgend.

- Ik heb u op heeterdaad betrapt, ging de dokter voort, on mijn schip kruist ginds.

De zwarte kapitein had echter in een oogenblik zijne aarzeling overwonnen. Plotseling gaf hij, in eene taal die de dokter niet verstond, een kort bevel, en toen wierpen zich twee, drie mannen eensklaps op den dokter, dien zij ondanks zijn tegenweer meester werden, oplichtten en aan boord brachten.

Eerst in de kajuit zetten zij den heer Trial neer; twee negers met pistolen gewapend namen bij hem plaats en gaven hem met gebaren en onder voortdurend grijnslachen te kennen, dat zij, indien hij eene poging mocht doen om te ontsnappen, hem zouden neerschieten.