|
| |
| |
| |
De arme grootvader.
I.
Daer zit geheel het klein gezin,
Verlicht door 't flikkren van den haerd,
Rondom de teil met gortenbrij,
Die op de tafel rookt, geschaerd.
Stom kijkt de man voor zich; 't gelaet
Der vrouw staet knorrig en verstoord;
De grootvaêr kreunt en schuddebolt,
En zelfs de kleine waegt geen woord.
Alleen de houten lepels gaen
In ieders hand snel op en neêr,
Nu aen de teil, dan aen den mond,
En van den mond ter teile weêr.
| |
| |
Doch bij den ouden grijze wil
Het eten niet meer zoo gezwind:
Vast in de tachtig is hij reeds,
En doof, och arme! en hallef blind.
Fel siddert hem de stramme hand;
En, telkens dat zij van de brij
Komt scheppen, zie! hoe de oog der vrouw
Haer donker nablikt van ter zij!
Want, telkens dat die stramme hand
Hem met een slok ten monde vaert,
Lekt daer al iets van op den disch,
En langs zijn grijzen stoppelbaerd.
En met de vuisten in de zij,
Springt plots de vrouwe regt: ‘Bijloo!’
Roept ze uit, ‘die oude is als een kind!
“Neen, nooit morste onze kleine zoo!”
Mijn ammelaken, dag voor dag,
Beklast hij dat, het roept om wraek!
Maer, 'k zweer het, 't is de leste mael
Dat ik me daer kwâ bloed in maek!’
| |
| |
| |
II.
En weder is het klein gezin
Voor 't avondmael ten disch vergaerd;
Maer de oude zit niet langer bij;
Zijn plaets is 't hoeksken van den haerd.
De vrouwe deed heur woord gestand:
Hij moest van tafel weg; en zie!
Daer zit hij thans in de asch gekromd,
Een aerden papteil op de knie!
Droef staert hij, met zijn halfblinde oog,
Op 't leêge plekjen aen den disch,
Waer hij als kind en vader zat,
En dat zijn plekjen niet meer is!
En, wat hij zwelgt, het eten kropt
Bij elken slok hem meer en meer;
En, langs zijn dorre wangen, rolt
Een traen in elken lepel neêr.
| |
| |
Steeds fel en feller beeft zijn hand,
En klapt zijn tandelooze mond;
En van zijn kniên glipt onverwachts
De teil verbrijzeld op den grond!
‘Wat!’ snauwt het helsche wijf hem toe,
‘Het was dan niet genoeg dat we u
Van tafel banden naer dien hoek?
Mijn huisgerief vernielt ge nu!
Maer, hoort ge, dwarsche knikkebol!
'k Zal zorgen dat de pap voortaen,
U opgedischt worde in een trog,
Dien gij niet meer zult stukken slaen.’
| |
III.
En wederom is 't klein gezin
Voor 't avondmael ten disch vergaerd;
En dieper nog in de asch gekromd,
Zit de oude weder bij den haerd.
| |
| |
Weêr deed de vrouwe 't woord gestand,
Dat ze in heur boosheid sprak; want zie!
Geen brooze teil meer heeft hij, maer
Een houten schotel op de knie.
Thans ziet hij naer zijn plaets niet meer,
Maer hemelwaerts, als bad hij: ‘God!
Vergeef hun wat ze mij misdoen,
En gun mij 't einde van mijn lot!’
En man en vrouw intusschen eet
Maer voort, met gragen slok op slok,
Terwijl hun zoon, naest grootvaêrs zij,
Te kerven zit aen een stuk blok.
Doch eindlijk merkt de vrouw hem op:
‘Wat ligt ge daer en snippert hout?’
Zoo vraegt ze, ‘kom, aen tafel, kind!
Kom spoedig, of de pap wordt koud.’
En 't knaepje, zonder op te zien:
‘Neen, moeder lief, ik heb geen tijd.’
- ‘Geen tijd? welhoe! zoo spraakt ge nooit!
't Moet dan iet raers zijn, wat ge snijdt?
| |
| |
- O, niemedal! een trogsken slechts!
Iets dat u wordt met pap gevuld,
Wanneer ge later oud en stram,
Lijk grootva nu is, wezen zult!’
En man en vrouw staen, op dit woord,
Verstomd; - zij zien elkander aen,
Als had dit kind voor hunne ziel
Een schrikbaer licht plots op doen gaen.
En snikkend storten beiden thans
Geknield voor hunnen vader neêr;
En leiden, ieder met een hand,
Hem naer zijn plaets aen tafel weêr.
|
|
Auteursrechtvrij