Aen den Hoogh-geleerden Heer, men Heer Vossius tot Leiden.
Σοφοῦ παῤ ἀνδϱὸς ϖϱοσδέχου σνμβουλίαν.
Σοφήσοφῶν γδ᾽ γίγνεται συμφουλία.
'k WEet wel ghy hebt groot verlangen,
Om wat schrifts van my t' ontfangen,
Om te weten, hoe 't hier gaet,
Hoe 't met mijn gezondtheidt staet.
Waerde Vos, hebt ghy begeren
Tot het geen u zelf zal deeren,
Alzoo haest ghy 't hebt verstaen,
Zal ik 't al of niet verslaen.
Zegh ik 't u, 'k zal u bedroeven
Nochtans zoud' ik gaeren proeven,
Of ghy geven kunt wat raedt
Tot een teerend' quijnend' quaedt?
'K kan niet rusten, 'k kan niet leven,
'K zie, als of ik was vergeven,
'K hangh zoolijdigh aen de wal,
'K weet niet, wat 't noch werden zal;
Al de pijlen maeken gaeten,
Al de vlammen kennen vaeten
Alzoo vaek, met torts of riet,
'T wicht my brandt, of na my schiet;
Wie ik zie, ik moet haer minnen,
En nochtans blijft in mijn zinnen
Sy, die door een lokkend' oogh
Spijkers drijven wel malkander;
D' eene baer die dringht een ander:
Maer eilaes! de laetste min
Brenght de voorst niet uit mijn zin.
Phillis is mijn lust en leven;
Kloris wilt van haer niet geven;
Al mijn troost is Amaril,
Nyza al mijn wensch en wil;
Galathea doet my branden;
Laura hout my in haer banden;
Dorile vermoort mijn hert,
Sappho maekt my al mijn smert,
Cynthia rooft al mijn lusjes;
En Lycoris al mijn rusjes;
Door wat kusjes voor haer mondt,
Heeft my Galla lest gewondt,
'K zal noch van Korinna zwijgen
Kleo zal geen plaets noch krijgen,
En wel duizent, die ik nu,
Om de moeit te noemen schuw.
Alleen Daphne door haer machten,
Kan mijn wille zoo verkrachten,
Dat ik levend 't leven derf,
En al oogenblikken sterf:
Alleen Daphnes wreede plagen
Ken mijn zaghte borst niet dragen,
Ist dan vreemt, dat 'k met mijn lijf
Onder 't zootje leggen blijf?
Dits mijn ziekt, dit zijn de pijnen,
Die mijn dus doen dravend' quijnen.
Weet ghy nu een weinigh raedt?
Soo begint, eer 't wordt te laet,
Eer dat Charon met zijn schuitje,
Over voert 't verwezen buitje
Daer mijn stoel al wordt gestelt.
|
|
Auteursrechtvrij