Gedichten. Deel 1

[p. 17]

Grafgebloemte.

Neen, 't is niet voor de koude doôn,

Indien een bloemtapeet

Den mullen kerkhofgrond bekleedt,

Door duizend kleuren schoon!

Wel aast er bij en vlinder op,

Met wat aan bladers knaagt;

Wel plukken jonge knaap en maagd

Den verschontloken knop;

Wel vlecht de schooljeugd kransen van

Hetgeen op graven bloeit;

Terecht! de bloemen zijn gegroeid

Voor die genieten kan;

Maar welke lelie streelt een lijk?

Wat roos doordringt een graf?

Ach, roos en lelie vallen af

En worden morsig slijk.

Daar is nochtans een grafgebloemt,

Daar niets op aard bij haalt,

Geen lauwer, met veel bloeds betaald,

Of waar de Kunst op roemt;

Een bloemenschat, die groeit en bloeit

En nimmermeer vergaat

Ontwikkeld uit het edelst zaad,

Door 't heiligst nat besproeid.

Hij bloeit om 't stil en needrig graf,

Dat in geen oogen steekt,

Maar van een rijke liefde spreekt,

Die zegende en vergaf.

Hij spruit van uit die zwarte kist,

Waarbij de menschheid schreit,

Met eindelooze dankbaarheid

Bedenkend wien zij mist.

Een engel Gods daalt, met een glans

Van vreugd, van 's hemels tin,

En oogst zijn eerstelingen in,

En vlecht ze tot een krans.

Naar boven wordt die krans gebracht,

In 't eeuwig licht bewaard;

De rest bloeit lieflijk voort op aard,

En spreidt zijn geur bij nacht.

Only the actions of the just
Smell sweet, and blossom in the dust.

shelley.