Gedichten. Deel 1

Lied van Annot Lyle.
(Legend of Montrose).

Waart gij laag als ik in stand,

O! hoe zou mij 't denkbeeld streelen,
Lief en leed met u te deelen,

'k Volgde u over zee en land!

Waar u wind en golfslag bracht,

Was ik met u dag en nacht.

Maar het noodlot, dat ons scheidt,

Voert ons op verscheiden wegen:
Dierbre! zij het enkel zegen,

Wat u op uw weg verbeidt!

Mij, mij arme, rest slechts dit,

Dat ik weene en voor u bid.

Wat dit hart te lijden heeft,

Als de hoop het zal ontvluchten,
Brengen klacht of droeve zuchten

Nimmer uit, zoo lang gij leeft;

't Zal een diep verborgen pijn,

Een verzwegen droefheid zijn.

'k Wil niet kwijnende en in rouw,

Door des levens onspoedsholen,
Droef en halfbezweken dolen,

[p. 55]

 

Neen, de moed betaamt der vrouw!

 

't Minste blijkje van mijn smart

 

Griefde licht uw dierbaar hart.