Gedichten. Deel 1

Euthanasia¹⁾.
(1811).

Wanneer, 't zij vroeg of laat,

De ontzettende ure slaat,

Waarin mij de adem kust

Dier droomenlooze rust,

Donswiekige vergetelheid!

Zweef gij dan 't sterfbed rond,

Waar 't hart zijn laatsten klop verbeidt,

Zijn jongsten levensstond.

Geen vriend met sombren blik

Verbei den laatsten snik,

Geen erfgenaam wiens hart

Mij 't einde gunt der smart,

Geen maagd met losgerukt gewaad,

Die jammerklagend deinst,

En die een droefheid voelt of veinst,

Die haar bekoorlijk staat.

1) Een gewenschte dood.

[p. 146]

 

Stil geve ik d'adem weer;

 

Stil zink mijn doodkist neer;

 

Niet met gehuurde klacht

 

Zij 't lijk naar 't graf gebracht;

 

Ik wil niet dat mijn stervens-maar

 

Een uur van vreugd bederv',

 

Noch eisch dat vriendschap, als ik sterf,

 

Zal siddren bij mijn baar.

 

 

 

Maar liefde, zoo zij dan

 

Haar zuchten smoren kan,

 

En niet van 't schouwspel wijkt

 

Eens dierbren, die bezwijkt,

 

Blink' dan voor 't laatst in volle kracht,

 

En make, als alles beeft,

 

Voor hem, die sterft en haar die leeft,

 

Het uur des scheidens zacht.

 

 

 

't Ware zoet, melieve! indien

 

'k Uw schoonheid kalm mocht zien,

 

En zonder blijk van 't leed,

 

Dat u mijn liefde deed,

 

Uw zielsrust, door geen smart gesloopt,

 

In zachten hemelschijn,

 

Die zelfs de laatste en bangste pijn

 

Nog tot een glimlach noopt.

 

 

 

Maar neen! de schoonheid lijdt

 

Bij 't aanzien van dien strijd;

 

De tranen, die haar gril

 

Ons voortbrengt als zij wil,

 

Misleiden ons ons leven lang;

 

En is de dood eens daar,

 

Dan maakt haar nutteloos misbaar

 

Ons 't uur des afscheids bang.

 

 

 

Dies laat mij eenzaam gaan!

 

Geen stervling trekk' 't zich aan;

 

Daar zij noch klacht noch snik

 

In 't uiterst oogenblik.

 

Zoo velen scheidden uit den tijd,

 

Van dood noch leed bewust,

 

Voor velen kwam de lange rust

 

Na slechts een korten strijd.

 

 

 

‘Maar sterven, sterveling!

 

Te gaan... Waar alles ging,

 

Waar alles henengaat

 

Zooras zijn stonde slaat;

[p. 147]

 

Te keeren tot mijn vorig niet,

 

Eer ik voor de aardsche smart,

 

Mijzelf tot last, geboren werd,

 

Is dat zoo groot verdriet?

 

 

 

Tel de uren, die u 't lot

 

Vergunde tot genot:

 

Tel de uren dat geen smart

 

U knaagde aan 't vroolijk hart;

 

Des levens vreugd is enkel schijn,

 

Bedrieglijk al zijn zoet;

 

Te wezen zij voor enklen goed,

 

't Is beter: niet te zijn.