Gedichten. Deel 1

[p. 149]

Turksch lied.

Het snoer, dat 'k gaf, was schoon en blonk,

De luit, die 'k aanbood, zoet van klank;

Het trouw gemoed, dat beide schonk,

Verdiende een beter loon tot dank.

En heimelijk een tooverkracht

Beheerschte snoer en luit voor mij;

Zij hielden over u de wacht

Toen 't lot mij afriep van uw zij!

Ik zie ze weder. - weder nu!

Wel hebben ze aan hun plicht voldaan;

Helaas! maar waarom spoorden ze u

Niet beter tot den uwen aan?

Dat snoer was sterk in ieder schalm,

Maar duldde een vreemden vinger niet;

Die luit klonk zoet, maar miste galm,

Als gij ze in vreemde handen liet.

Het snoer schoot in de hand uiteen

Van die 't uw blanken hals ontnam;

Hij lassche, zoo hij 't noodig meen,

't Weer samen, die het breken kwam!

De luit werd stom, toen zij van de uw'

In vreemde hand moest overgaan, -

Hij, die ze ontving - kom! span hij nu

De doode snaren weder aan!

Zij zijn veranderd. Zij als gij!

Het snoer is los, 't muziek heeft uit;

Vaart samen wel! gaat! 't is voorbij,

Valsch hart, broos snoer, verstomde luit!