Gedichten. Deel 3

Zangdrift.

Hoe woelt de poëzij

In mij,

En haakt aan 't licht te komen;

Als in 't gebergte een volle bron,
Begeerig naar den glans der zon,

Begeerig uit te stroomen!

Hoe voel ik mij omringd,

Omkringd,

Door beelden, geesten, schimmen

Van schoonheid, liefde, waarheid, kracht,
Me omzwevende in een halven nacht,

Waaruit een dag wil klimmen!

Hoe ruischt mij koor op koor

In 't oor,

Verlokkend en ontroerend!

Hoe zoet weemoedig is het mij,
Als ware een stroom van melodij

Mij op zijn golven voerend;

Als hoorde ik in 't verschiet

Een lied,

Dat hart en zin mocht kluisteren;

Een nieuw gezang, dat niemand zong,
En dat de gansche wereld dwong

Tot opgetogen luisteren!

Mijn vrienden, neen! geen lust,

Maar rust

Ontbreekt den armen zanger.

Hem kwelt een lang getergde dorst
Naar poëzij, zijn moede borst

Is van gedichten zwanger.

[p. 12]

 

Geeft de onbezorgde vreugd

 

Der jeugd,

 

Haar zoete mijmeringen,

 

In schaduw van 't aloud geboomt,

 

Of waar, van munte en tijm omzoomd,

 

De rimpelende duinbeek stroomt,

 

Hem weer - en hij zal zingen.