Gedichten. Deel 3

(1905)–Nicolaas Beets– rechtenstatus



[pagina 19]
Aan mijne echtgenoote. Verwijt gij mij, mijn waarde! Dat 'k sedert jaar en dag Mijn citer niet besnaarde, Zoo vroolijk als ik plag, Om u een lied te zingen Op uw geboortefeest, Die negen zonnekringen Mijn sieraad zijt geweest? Mijn sieraad en mijn eere, Mijn grootste schat op aard, Een gave van den Heere, Zijn groote goedheid waard, Een onwaardeerbre zegen, Een hulp, een troost, een vreugd: Dat zijt gij op mijn wegen, Gij, huisvrouw van mijn jeugd! Wij plachten u te kronen, Op menig feestgetij, Met liederen en tonen En luide poëzij. Wij lieten al de stralen Van onzen vroegsten roem Op 't blonde hoofdje dalen, Dat ik het mijne noem. Mei had geen rozenknoppen, Geen leliën genoeg, Met perelende droppen Bedauwd des morgens vroeg, Om u het hoofd te tooien, Vorstinne van ons hart, En over 't pad te strooien, Waar gij bewelkomd werd! Wij riepen filomeelen Van alle zijden op, Om u een lied te kweelen, Van berk en elzentop. De tortelduif moest dalen, Vol teederheid en min, En om uw schouders dwalen, En streelen hals en kin. Van uit de luwe bosschen, Van veld en vijvervlak.
[pagina 20]
Van tusschen bloementrossen En vruchtbren boomgaardtak, Moest u het lauwe luchtje De geuren, die het torst, Toevoeren met een zuchtje, En sterven aan uw borst. En allen moesten hooren Van 't achttienjarig kind, Dat Ik had uitverkoren En teeder werd bemind. En allen moesten weten Hoe zacht zij was en trouw, Die mijne Aleide heeten En mij behooren zou. Maar sedert God u kroonde Met kostelijker krans Dan ooit uw schoon verschoonde, En liefelijker glans Deed op uw schedel dalen Dan waar de poëzij Uw lokken van deed stralen, Op 't lente-feestgetij; Maar sedert Gods genade Uw teeder hart verblijd En de allerliefste Gade Tot Moeder heeft gewijd; Maar sedert spruit op spruite Onze echtkoets heeft verheugd, Verstomde mijne luite, Van eerbied en van vreugd. Laat frissche maagdenwangen, Laat oogen, vol van gloed, Den luiden lof ontvangen Van 't dichterlijk gemoed; Laat keur van poëzijen En al wat ooren treft Om 't minzaam lachje vrijen, Waarop zich 't hart verheft: Die in den bloei der jaren, Gelukkig echtgenoot, Zijn eegade aan mag staren, Een zuigling op den schoot, Met neergeslagen oogen Zijn kinderlijken dorst
[pagina 21]
Met meer dan nectartogen Verkwikkende aan haar borst, Die laat de citer glippen, Die stort geen maatgezang; Een bee zweeft op zijn lippen, Zijn boezem smelt in dank; Maar stem en woorden falen, Of schijnen leeg en koel; De rijkdom aller talen Is arm bij zijn gevoel. Maar die, met rozenwangen En oogjes vol van vreugd, Zijn kroost in d'arm ziet hangen Der huisvrouw van zijn jeugd; Maar die haar moeder noemen En moeder wezen ziet: Vergankelijke bloemen Vlecht hij haar schedel niet. Hij laat geen liedren rijzen En klinken tot haar eer, Wie eigen kindren prijzen, Die lof heeft van den Heer. Hij wenscht niet meer te pralen Met zijn benijdbaar lot, Maar zegent duizendmalen Het hoofd, gekroond door God. Mijn dierbre, die mij zonen En lieve dochtren schonkt, En met hun frissche koonen En vroolijke oogen pronkt, Hoe prijkt gij zelve tusschen Het vijftal uit uw schoot, En reikt mij om te kussen Mijn kleinen naamgenoot. Hoe treedt mijn ziel u tegen Op dees geboortedag, Verplet van al den zegen, Waarin zij roemen mag; Hoe dankt u dit mijn harte Voor 't offer van uw jeugd, Voor al uw moedersmarte, Voor al mijn vadervreugd. Hoe stijgen mijn gebeden En zuchten hemelwaart:
[pagina 22]
‘God! die dit huwlijks-Eden Geplant hebt, en bewaart: Het bloeie in uw bescherming, Uw goedheid, nooit verpoosd! Och, schenk uw rijkste ontferming Der moeder en haar kroost!’

Vorige Volgende

Aan mijne echtgenoote.