Gedichten. Deel 3

Het lied des dooden.

Gij hebt mij lang gekend,

En komt mij dus te aanschouwen:

Ach, eer gij 't denkt, is dit het end;

De dood is niet te trouwen.

Ik leefde een jaar of wat; niet meer;
Nu lig ik op de lijkbaar neer;
De nacht der graven wacht op mij -

Wie zal mij volgen? Gij?

Lijkvolgers, Vriendenschaar,

Wilt over mij niet weenen!

Mijn ziel, al schreit gij bij mijn baar,

[p. 158]

 

Is reeds voor God verschenen.

 

Daar smaakt zij, om haars Heilands bloed,

 

Des hemels onverbitterd zoet -

 

Hoe zalig is die rust voor mij;

 

Wie zal mij volgen? Gij?

 

 

 

Geliefdste Vriend! één bee:

 

Vergeet mij niet te spoedig!

 

Ik droeg uw beeld ten hemel mee,

 

En wacht u daar blijmoedig.

 

Dáár is geen graf, geen rouw, geen smart,

 

Geen zondesmet bedroeft er 't hart,

 

Volkomen vreugde streelt er mij -

 

Wie zal mij volgen? Gij!

 

 

 

Heb dank, o Vrienden saam,

 

Die mij naar 't graf geleidde!

 

Dat u 't geloof in Jezus naam

 

Een zachten dood bereide!

 

Bescherme u God bij dag en nacht -

 

Mijn aardsche dagtaak is volbracht;

 

Het stille graf sluit over mij -

 

Wie zal mij volgen? Gij.

* Zie ‘Frankische Volkslieder’ (Leipz. 1855).