Gedichten. Deel 3

De wilg aan een dichter.

Zie het dichtstukje getiteld ‘Wilgen,’ in de ‘Kunstkronijk’; 1869. Afl. 3. bl. 9.

Wat maakt gij, in uw schoone zangen,

Waar aan ik willig hulde doe,

Mij uit, als deugde ik nergens toe,

Dan om uw harp aan op te hangen?

Schoei ik de voeten van den schamelen

Niet trouw en zorglijk met mijn hout?

Doe 'k, als mijn bloesem zich ontvouwt,

Geen overvloed van honig zamelen?

Want bloesems draag ik, talloos velen

En van de besten, die al vroeg,

[p. 351]

 

(Al zijn ze ‘een maagd’ niet mooi genoeg¹⁾,

 

Den smaak der jonge bijen streelen.

 

 

 

Beschermen mijn gevlochten twijgen,

 

Al steun ik tempeldak noch wand,²⁾

 

Niet heel een dierbaar vaderland,

 

Wanneer de felle waatren stijgen.

 

 

 

Een loflijke eik schaff' boôm en duigen,

 

Tot berging van een kostbaar nat;

 

Maar mijne hoepels vormen 't vat -

 

Zoo nuttig zijn ze, die zich buigen.

 

 

 

En schoon ik zaag noch schaaf verdrage,

 

De draaibank noch den vuurhaard dien,

 

Toch wil ik van een Dichter zien

 

Dat hij van mij met lof gewage.

 

 

 

Of is mijn houtskool niet de beste?

 

(Getuig, vermeld het Kunstkronijk!)

 

Waard dat een Rubens, een van Dijk

 

Daarmeê zijn meesterstukken schetste?

1)

‘De maagd. die wenscht een krans te winden,

Waar meê ze borst en lokken tooit,

Weet in uw groen geen bloem te vinden,

Geen bloesem die zijn knopje ontplooit.’

Wilgen.

2)

‘De priester, die 't gewelf ziet zakken

Des tempels, waar hij de offers biedt,

Zoekt staf en steun, maar uit uw takken

Bouwt hij de hechte pilaars niet.

Alleen de dichter, die zijn zangen

Niet voor de wereld zingen wil,

Komt aan uw twijgen 't speeltuig hangen;’ enz.

Wilgen.