Gedichten. Deel 3

[p. 396]

Holland.

Zoet Holland, lieflijk Holland,

mijn Holland, weet gij wat?

Ik heb u heel mijn leven

steeds even lief gehad,

Uw bosschen en uw duinen,

Uw weiden en uw tuinen,

Zoo menig aardig dorpje,

zoo menig nette stad.

In Haarlem stond mijn wiege,

mijn eerste huis en school.

Het is een stad van bloemen,

van rozen en viool;

Stad van vergeet-mij-nieten

Aan vaarten en aan vlieten,

Waartusschen ik nog dikwijls

in mijn verbeelding dool.

Naar Leiden trekt het harte

der oefengrage jeugd;

Een stad is 't van geleerdheid

en rijke jonglingsvreugd;

'k Weet niet wie 't meest mij dienden,

Mijn meesters of mijn vrienden,

Wel, dat mij beider leering

en beider liefde heugt.

Bij Alkmaar ligt een dorpje,

dat oog en hart verrukt;

Daar heb ik de eerste bloemen

der reinste min geplukt;

Heiloo, de zachtste banden

Sloegt gij om onze handen;

Gezegend ieder plekje,

door onzen voet gedrukt!

Te Heemstee, waar het meerschuim

haast week voor golvend graan,

Daar ving mijn huislijk leven,

mijn werkzaam leven aan.

O God, de zegeningen

Vermeerdren en verdringen,

Verdringen zich, al vergt gij

ook nu en dan een traan!

Zoet Holland, lieflijk Holland,

nu leef ik in het Sticht,

[p. 397]

 

Door leiding van Gods goedheid

 

en nooit betreurden plicht;

 

'k Zie daar den grafkuil gapen,

 

Waarin ik zacht zal slapen,

 

Als, op den Stichtschen akker,

 

mijn dagwerk is verricht.

 

 

 

Maar nooit zal ik vergeten,

 

zoolang ik ademhaal,

 

Uw duinkant, dierbaar Holland,

 

waar ik nog daaglijks dwaal,

 

Uw beken en uw stroomen

 

Uw schaduwrijke boomen,

 

Uw steden en uw dorpen,

 

mij dierbaar altemaal!