Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

[p. 81]

Te.

Bij schrijvers, leeraars, redenaars.

1. Te diep.

't Moet een geleerde zijn, geleerde man!

Die, waar gij leert, van u iets leeren kan.

2. Te lang.

Goed - maar te lang. Het sticht niet, maar vermoeit
Te lang wil zeggen: uit zijn kracht gegroeid.

3. Te veel.

Te veel, te vol, te rijklijk, en te breed.
Wij wisten 't wel, dat gij zoo heel veel weet.

4. Te koud.

't Zij duidlijk en zoo klaar als koel:
'k Versta maar half, waar 'k niets bij voel.

5. Te droog.

Geen muizenmaaltijd lacht ons aan,

Hoe deugdlijk toegereed.

Wat in de keel stoof, laat men staan,

En waagt geen tweeden beet.

[p. 82]

6. Te mooi.

Met bloemen ben ik niet gediend,
En beelden zijn maar beelden, vriend!
Ik vraag u voedsel, merg en pit;
Of ga voorbij, of geef mij dit.

7. Te fel.

Sterk is uw woord, maar treft zijn doel niet licht;
Zwaar uw geschut, maar veel te hoog gericht;
De laag barst los en dondert naar behooren ....
Geen steen geraakt, en kruit en kracht verloren!

8. Te druk.

Uw vuurwerk schittert, baldert, kraakt,

't Schiet pijlen uit en bliksemvuren;

Ik word verrast, verschrikt, vermaakt;

Ik sta, zoolang het blinkt en blaakt,

Mij de oogen uit het hoofd te turen;

Ik sla het als betooverd ga ....

Op eens is 't uit, en - laat niets na.

9. Te mak.

Wel lengte en breedte, maar geen diepte of hoogte;

Geen golfje of rimpeling; een stadig waterpas;

Gesneden brood, dat geen gebrek heeft dan zijn droogte,

En ook wel voeden zou, indien het eetbaar was.