Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

[p. 141]

Aan misandria.

Wijst gij de Vrijers af,

Bij zesten en dozijnen,

Zij gloeien of zij kwijnen,

Voor allen even straf?

Begeerlijke en begeerde,

Heeft niemand zooveel weerde.

Dat hij verwerven moog
Een opslag van uw oog,

Dat zich uw mondjen open

Tot iets dat kon doen hopen,

Schudt gij maar altijd Neen,
En toont een hart van steen?

Maar, lieve, wat zal 't wezen,

Wanneer gij in de krant

Het droevig lot zult lezen

Van dezen suppliant,

Die moe van vruchteloos hopen;

Zich troostloos op ging knoopen;

Van genen pretendent,

Die zich, door u verstooten,

Heeft voor den kop geschoten;

En van 't droevig end

Van gindschen braven jongen,

Die, dol en desperaat,

In 't water is gesprongen

En naar zich dreggen laat?

Of - maar gij lacht eens even

En voegt mij kalmpjes toe:

‘De knapen zijn hun leven

Zoo schielijk nog niet moe;

Dat hartzeer zal wel luwen,

En, is het ergst geleên,
Ik zie hen, een voor een,

Met andre juffers huwen,

En ben, als zij, tevreên.’