Korenbloemen

[p. 58]

Een roos.

Hoe lieflijk staat een frissche roos

In d' open hof te pralen,

En vangt in d' opgebarsten knop,
Zoo menig heldren daauwdrop op

En duizend zonnestralen.

Nu laat ze eens op den morgenwind

Het hoofdtjen achtloos wiegelen;

Dan bukt zy, om in 't vijvernat,
Dat kabblend om haar voetjens spat,

Het lief gelaat te spiegelen.

En straks vergeet zy paarlekroon

En zachtgebloosde wangen,

Staat stil, en luistert, en gevoelt
Wat gindsche nachtegaal bedoelt,

Met zijn verliefde zangen.

[p. 59]

 

Niet anders bloeit een prille maagd,

 

In d' uchtendstond van 't leven;

 

Ach, pluk de tengre roos niet af,

 

Noch doem haar, in kristallen graf

 

Te prijken en te sneven.

 

 

 

‘Maar zoo veel vrijheid! Dreigt zy niet

 

Met onverwacht verleppen?’

 

Neen, lucht en vrijheid zijn gezond;

 

Wijd slechts uw zorgen aan den grond,

 

Waar uit zy kracht moet scheppen.