Korenbloemen

(1853)–Nicolaas Beets– rechtenstatus



[pagina 97]
Aan mijne echtgenoote. Verwijt gy my, mijn waarde! Dat 'k sedert jaar en dag Mijn cither niet besnaarde, Zoo vrolijk als ik plag, Om u een lied te zingen, Op uw geboortefeest, Die negen zonnekringen Mijn sieraad zijt geweest? Mijn sieraad en mijn eere, Mijn grootste schat op aard, Een gave van den Heere, Zijn groote goedheid waard, Een onwaardeerbre zegen, Een hulp, een troost, een vreugd: Dat zijt gy op mijn wegen, Gy, huisvrouw van mijn jeugd!
[pagina 98]
Wy plachten u te kroonen Op menig feestgetij, Met liederen en tonen En luide poëzy. Wy lieten al de stralen Van onzen vroegsten roem Op 't blonde hoofdtjen dalen, Dat ik het mijne noem. Mei had geen rozenknoppen, Geen leliën genoeg, Bepareld met de droppen Der daauw van 's uchtends vroeg, Om u het hoofd te tooien, Vorstinne van ons hart! En over 't pad te strooien, Waar gy bewelkomd werd. Wy riepen filomeelen Van alle zijden op, Om u een lied te kwelen, Van berk en elzentop.
[pagina 99]
De tortelduif moest dalen, Vol tederheid en min, En om uw schouders dwalen, En streelen hals en kin. Van uit de luwe bosschen, Van veld en vijvervlak, Van tusschen bloementrossen En vruchtbren boomgaarttak, Moest u het laauwe luchtjen De geuren, die het torscht, Toevoeren met een zuchtjen, En sterven aan uw borst. En allen moesten hooren Van 't achttienjarig kind, Dat ik had uitverkoren En teder werd bemind. En allen moesten weten Hoe zacht zy was en trouw, En dat ze Aleide heeten, En my behooren zou.
[pagina 100]
Maar sedert God u kroonde Met kostelijker krans Dan ooit uw schoon verschoonde, En liefelijker glans Deed op uw schedel dalen, Dan waar de poëzy Uw lokken van deed stralen, Op 't lente-feestgetij; Maar sedert Gods genade Uw teder hart verblijd, En de allerliefste gade Tot moeder heeft gewijd; Maar sedert spruit op spruite Onze echtkoets heeft verheugd: Verstomde mijne luite, Van eerbied en van vreugd. Laat frissche maagdenwangen, Laat oogen vol van gloed, Den luiden lof ontfangen Van 't dichterlijk gemoed,
[pagina 101]
Laat keur van poëzyen En al wat ooren treft Om 't minzaam lachjen vrijen, Waarop zich 't hart verheft; Die in den bloei der jaren, Gelukkig echtgenoot, Zijn egade aan mag staren, Een zuigling op den schoot, Met neergeslagen oogen Zijn kinderlijke dorst, Met meer dan nektartogen, Verkwikkende aan haar borst, Die laat de cither glippen, Die stort geen maatgezang; Een beê zweeft op zijn lippen, Zijn boezem smelt in dank; Maar stem en woorden falen, Of schijnen leeg en koel; De rijkdom aller talen Is arm by zijn gevoel.
[pagina 102]
Maar die, met rozen wangen En oogjens vol van vreugd, Zijn kroost in d' arm ziet hangen Der huisvrouw van zijn jeugd; Maar die haar moeder noemen En moeder wezen ziet: Vergankelijke bloemen Vlecht hy haar schedel niet. Hy laat geen liedren rijzen En klinken tot haar eer, Wie eigen kindren prijzen, Die lof heeft van den Heer. Hy wenscht niet meer te pralen Met zijn benijdbaar lot, Maar zegent duizendmalen Het hoofd gekroond door God. Mijn dierbre, die my zonen En lieve dochtren schonkt, En met hun frissche konen En vrolijke oogen pronkt,
[pagina 103]
Hoe prijkt gy zelve tusschen Het vijftal uit uw schoot, En reikt my om te kussen Mijn kleinen naamgenoot. Hoe treedt mijn ziel u tegen Op dees geboortedag, Verplet van al den zegen, Waarin zy roemen mag; Hoe dankt u dit mijn harte Voor 't offer van uw jeugd, Voor al uw moedersmarte, Voor al mijn vadervreugd. Hoe stijgen mijn gebeden En zuchten hemelwaart: ‘God! die dit huwlijks-Eden Geplant hebt, en bewaart: Het bloeie in uw bescherming, Uw goedheid, nooit verpoosd! Ach, schenk uw rijkste ontferming Der moeder en haar kroost!’

Vorige Volgende

Aan mijne echtgenoote.