Nog eens najaarsbladen. Gemengde gedichten, 1880-1884(1884)–Nicolaas Beets– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 91] [p. 91] Bloemendaal. Aan Ida en Cornelia de Marez Oyens. 'k Tel achtenzestig jaar. 'k Verjongde vijftig jaren, Toen ik omringd van liefde, schoonheid, deugd, En vriendschap die veel jaren heugt, Lief lustoord van mijn vroegste jeugd! Bekoorlijk Bloemendaal! Uw bosschen door mocht waren, Mijn groenen duinkant wederzag, En van des Blinkerds top mijn grijze stad aan 't Sparen Begroette met een stillen lach! ‘Daar heb ik eerst om honig uitgevlogen’, Omtrent dien oeverrand, Met ruischend riet beplant, ‘En als een bie violendauw gezogen’. Daar werd me de eerste vonk in 't hart gegeven Van 't vuur dat, eens ontgloord, Verdoofd wordt noch gesmoord, En 't aanzijn tot geen duren maakt, maar leven. Daar heb ik eerst de knie voor God gebogen; Daar is mijn ziel ontwaakt Voor wat gelukkig maakt, En 't leven in doet zien met moed in de oogen. [pagina 92] [p. 92] O Dierbre Stad, wat al herinneringen Verdrongen zich verward En prikkelden mijn hart, Op nieuwen toon uw ouden lof te zingen! Daar laagt gij, met uw kerken, met uw huizen, Omringd van beemd en bosch In rijken najaarsdos, En 'k zou uw heerlijke omstreek weer doorkruisen; Weer dwalen onder 't eik- en olmenlommer, Het beuk- en berkengroen, Zoo als het grijsaards doen, Die daar hun jeugd hervinden vrij van kommer. Nog prijkten met hun kronen de oude stammen, Beschaduwend het pad, Waar 'k op en neder trad, Als in mijn borst het dichtvuur op kwam vlammen. Een jonger teelt was naast hen opgeschoten, Maar stond, zoo docht het mij, Met eerbied aan hun zij Slechts ijvrend onderling met frisscher loten. En de eigen bloemen lachten, steeds herboren, Van de eigen plaatsen me aan, Waar ik ze 't eerst zag staan, En lonkten zoo vertrouwlijk als te voren. De tijd is ver. Waar zijn mijn jonglingsdagen? Mijn mannenleeftijd nijgt Ten ouderdom; reeds stijgt De nevel op, dien niemand kan vertragen. Maar ik ook blijf het hoofd naar boven steken; Ook mijn stam is niet zwak, Al brak wel menig tak Ontijdig af en liet een jammerteeken. [pagina 93] [p. 93] En 't jong geslacht, dat 'k om mij zag verrijzen, En eens mijn plaats vervult, Betoont geen ongeduld, Verveel ik niet, maar blijft mij eer bewijzen. En o! wat rijke schat van blijde bloemen, Die liefde groeien doet, Bloeit vroolijk voor mijn voet, En doet mijn hart de hoogste liefde roemen! Die hoogste liefde, die mij schraagde en leidde, En, na zoo menig vreugd, Mij in dit Eden mijner jeugd, In 's levens laten herfst nog lentevreugd bereidde. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij