Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 87]

Aan een vriend.

O, Vraag my niet, vraag my nooit naar mijn smart!

Kondt gy mijn leed en mijn jammer waardeeren?
't Zou slechts de maat van uw droefheid vermeeren;

Gy hebt genoeg voor een menschelijk hart.

Wat my de wang reeds zoo ras heeft verbleekt,

Wat my de kruin reeds zoo vroeg deed vergrijzen,
Zou, zoo gy 't wist, u te duidlijk bewijzen,

Dat zich het noodlot meêdoogenloos wreekt.

Lang waart gy reeds uit uw droomen ontwaakt,

Toen my der jonkheid begoochling nog streelde,
Nog bood de jeugd my den beker der weelde,

Toen gy reeds d' alsem der smart hadt gesmaakt.

Vaak waart ge reeds door de doornen gewond,

Toen 'k nog de rozen slechts kende van 't leven;
Lang had de lach reeds uw lippen begeven,

Voor nog één zucht hem verjoeg van mijn mond.

Toen kwam het leed, waar gy vruchtloos naar vraagt;

Gy zijt niet rijker aan heil dan te voren,
Maar zoo geducht is het wee my beschoren,

Dat ik benijd, dien ik eerst heb beklaagd.

[p. 88]

 

O, vraag my niet, vraag my nooit naar mijn smart,

 

Kondt gy mijn leed en mijn jammer waardeeren,

 

't Zou slechts de maat van uw droefheid vermeeren,

 

Gy hebt genoeg voor een menschelijk hart.

‘Mooie verzen, dunkt my,’ zeide ik na de lezing; en starter had ze uitmuntend gelezen, want dat kon hy niet laten.

‘Helaas!’ was zijn andwoord; ‘ik vrees, dat deze geheele uitboezeming niet anders is dan oefening van den dichterlijken geest, op een geliefd thema: de smart. Want de vriend, aan wien het gericht was, bestond evenmin als de grijze hairen.’

‘En het leed?’

Starter nam een ander blaadtjen op en begon te lezen: