Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 111]

Armoè.

Ik wou dat 'k had

Een grooten schat,

Van Guldens en van Zeeuwen;

Ik leî daarom mijn werk niet neêr,
Noch zou gaan leven als een heer,

Of als een luiaart geeuwen.

Ik zond mijn zoon

Niet met der woon

Naar Leiden op studeeren,

Noch hing mijn kinders en mijn wijf
Een kapitaal van goud aan 't lijf,

Of opgepronkte kleêren.

[p. 112]

 

'k Bleef by mijn vak;

 

'k Zou geen gemak

 

Vóór dat ik oud werd wenschen;

 

Maar weet je wat ik liever wou?

 

Het is van 't jaar zoo'n bittre koû,

 

Voor zoo veel arme menschen.

 

 

 

Ik gaf zoo graag,

 

Maar voel gestaag

 

Mijn zakken plat en ledig;

 

Nu wensch ik ieder oogenblik,

 

Dat al wie meer bezit dan ik,

 

Der armen nood bevredig.