Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 134]

Grootmoeder.

Grootemoeder zou vertellen,
Met den knijpbril op den neus,
Van klein Duimpjen en den Reus,
Als de slaap haar juist kwam kwellen;
Dies zy werd te bed gebracht.
Jantjen schudt haar kussen zacht;
Keetjen dekt haar met de deken;
Toen begon zy dus te spreken:

‘Hoor reis’ zei ze; maar ze sprak
Net alsof ze lag te droomen:
‘Ik zal van dit bed niet komen,
Want mijn hoofd is bijster zwak;
Mooglijk mag het my gebeuren
Dat 'k een leger hebben zal,
Maar je moet niet troostloos treuren,

[p. 135]

 

Zoo 'k u reis opeens ontval.

 

Daarom, kindren! als voor 't leste,

 

Hoort je Grootemoeders raad,

 

Die u altijd ried ten beste,

 

En u mooglijk gaauw verlaat:

 

Leeft met God in den gebede,

 

Beide in voorspoed en in druk;

 

Blijft steeds met malkaâr in vrede,

 

Dat 's je moeders grootst geluk.

 

Denkt: je vader ligt te slapen,

 

Waar ik haast hem volgen zal;

 

Christlijk was hy en rechtschapen;

 

o Gelijkt hem toch vooral!

 

Kunt gy nu nog niets verrichten,

 

Doet zy alles nog alleen,

 

Moeders taak kunt gy verlichten,

 

Zoo gy braaf zijt en tevreên.

 

Zegene u ons Lieve Heertjen

 

Heel uw leven altegaâr!...

 

Staat je moeder ook nog daar?’....

 

Daarop riep zy: ‘Lieve Geertjen!’

 

Daarop zag zy moeder aan,

 

En zoo is zy heengegaan.