De duinen gillen mee!
(1997)–Willem van den Berg, Hanna Stouten–
Auteursrechtelijk beschermdN.N.
| |
[pagina 106]
| |
Wat ooit haar tederheid verzon,
niets dat hem meer behaagt!
Natuur is dood voor 't morrend hart,
door eerzucht afgeknaagd.
Zij was hem, als in vroeger tijd,
niet meer tot vreugd en lust;
geen rimpel werd op 's grijsaards wang
meer door haar gladgekust.
Ach! Altijd in zichzelf gekeerd,
was hem zijn trots 't heelal,
en eeuwig staarde hij op 't hof
en vloekte zijne val.
Zo kroop een jaar, vol traag verdriet,
daar heen, door niets gevleid,
en alles bleef op 't eenzaam slot
in de oude eentonigheid.
Wanneer de slotklok negen sloeg,
trok 's avonds Siegfried heen
en sloot de deur van zijn vertrek
en bleef de nacht alleen.
Daar droomde hij dat graaf Ernst zijn kind
ontweldigde aan haar eer:
hij schuimbekt om 't verraad, al roert
zijn Clara hem niet meer.
Half razend grijpt hij 't flauwe licht,
ontrolt de grendel snel,
ijlt door de holle lange gang
naar Clara's stille cel.
| |
[pagina 107]
| |
Hij opent - God! Wat ziet zijn oog!
zijn schande is openbaar:
zijn Clara ligt voor zijn gezicht
in d'arm eens jonglings daar.
‘Wie zijt gij?’ brult de grijsaard uit.
‘Graaf Ernst zijn een'ge zoon.’
‘En gij bemint mijn dochter dan?’
‘Meer dan een koningskroon!’
‘En mint uw vader u recht teer?’
‘Zijn leven hangt aan mij.’
‘Hij stemde in 't eind dan in uw echt?’
‘Hij stemt gewis mij bij.’
‘En zo ik u haar weigren bleef?’
‘Dan is mijn dood gewis.’
‘God dank! Nooit geef ik u mijn kind,
dat thans me eerst dierbaar is.’
Nu knielt de ontroerde Clara neer
en Karel knielt naast haar,
zij kussen zijne voeten teer,
maar smeken een barbaar.
‘Bij God almachtig zweer ik u,
dat gij voor 't laatst haar ziet!’
‘Ach! God! Dan sterf ik duizend doon:
'k verduur haar afzijn niet.’
‘Dat wens, dat hoop ik! Schiet u dood,
of stort u in de gracht,
en sterve uw vader dan van rouw,
en zonder nageslacht!’
| |
[pagina 108]
| |
Nu brult hij: ‘Clara volg mij na!’
In Karels hart is hel;
zij reikt voor 't laatst haar hand hem toe,
en stamelt hem: vaarwel!
De wrede vader ziet het nauw,
of stampvoet bij haar wee,
en grijpt gevoelloos haar bij 't haar
en sleept haar gillend mee.
Daar staat de droeve half versteend,
en toeven baart verdriet,
en haar verlaten, die hij mint,
dit kan, dit kan hij niet!
Hij waggelt bleek de slotpoort uit,
van 't bangst vooruitzicht stom
en slijt de nacht in 't aaklig woud,
en doolt wanhopig om.
Daar rolt bij 't krieken van de dag
een koets de slotpoort uit,
de droeve volgt tot daar de koets
bij de Urselinen stuit.
De graaf drijft door de schrikbre poort
zijn half onmachtig kind,
en keert alleen naar 't slot terug
eer nog een uur verzwindt.
De droeve Karel ijst, maar voelt
zijn Clara's smart alleen:
men dringt haar licht de sluier op,
ze is eeuwig voor hem heen.
| |
[pagina 109]
| |
Maar wat verwint de liefde niet!
Wat zwicht niet voor haar macht!
Zij boort door ijzren poorten heen
en spot met slot en wacht.
Hij wint door zoet gevlei en goud
in 't klooster toch één hart:
het klopt in 't eind voor zijne ramp,
en voelt ook Clara's smart.
Nu vliegt de ziel in gloeiend schrift
gedurig heen en weer.
Wat Karel lijdt, lijdt Clara's hart,
en Karel lijdt nog meer.
Ras is een plan ter vlucht beraamd,
de nood, die toeft, wordt schijn.
Een hut is voor de min paleis,
een broodkorst ambrozijn.
Nu juichen ze in het schoon verschiet;
wat biedt nog tegenstand?
Een ladder, touw en mansgewaad,
zijn reeds in Clara's hand.
Reeds is de vaste nacht bepaald,
en zelfs het heuglijk uur,
en Karel toeft met schuit en ros
dicht bij de kloostermuur.
Het ogenblik is eindlijk daar
dat zo veel hoop hun gaf;
zij bindt met moed de ladder vast
en klimt er siddrend af.
| |
[pagina 110]
| |
Daar breekt op eens 't afgunstig touw.
En Clara stort ter neer:
zij ligt verpletterd op de grond
en vindt zich zelf niet weer.
Wanhopend, ijzend, kil van schrik,
ijlt Karel naar haar heen.
Hij vindt haar drijvende in haar bloed
en roerloos als een steen.
Daar stort hij op haar lijk ter neer,
het droevig overschot,
en kust voor 't laatst haar koude mond,
en voelt geheel zijn lot.
Waanzinnig rijst hij ijlings op,
ontzieling wordt hem nood;
hij stort zich in de kloostergracht
en volgt haar in de dood.
Graaf Ernst, van ouderdom reeds zwak,
verneemt de wrede maar:
een maand knaagt hem de hartaar af
en strekt hem op de baar.
De wrede Siegfried juicht zich toe,
en plengt geen enkle traan:
wat zegt hem Clara's vreeslijk eind!
Zijn wraakzucht is voldaan!
Maar ras grijpt hem de wroeging aan,
hij zoekt, maar vindt geen heul:
zijn eenzaam slot wordt hem tot hel,
zijn eigen hart tot beul.
| |
[pagina 111]
| |
Vaak doolt hij 's nachts zijn woning rond,
zijn cel is hem te nauw;
dan gilt hij: ‘Clara! Clara!’ uit,
en wringt zijn handen rauw.
Zo kwijnt hij heen, en ‘Clara!’ is
zijn laatst, nog pijnlijk woord.
Hij laat zijn erf aan 't klooster na
ter zoening van zijn moord.
Ras liep 't gerucht, dat elke nacht
een non met haar gesteen
wanneer het klooster twalef sloeg
aan de oosterpoort verscheen.
Zij zweeft de grijze muren om,
een schim rijst in 't verschiet,
en volgt en ijlt haar treurig na,
maar achterhaalt haar niet.
In 't eind bereikt zij weer de poort
en blijft er treurig staan.
De schim naakt telkens, telkens meer
en is haar bijna aan.
Nu slaat het één. Reeds strekt de schim
zijne armen naar haar heen -
De poort springt op, zij zweeft er in,
de schim staat daar alleen.
Hij staart een poos haar treurig na
bij 't bleke manelicht;
hij wringt zijn handen, zucht en steent;
maar de ijzren poort is dicht.
| |
[pagina 112]
| |
Lang heeft in d'omtrek groot en klein
't verschijnsel vaak ontsteld,
en elk had eens de non gezien
daar wandlen door het veld.
Doch sedert jaren wordt in 't rond
van 't spook niet meer gehoord;
maar niemand waagt om middernacht
zich bij de kloosterpoort.
|
|