Hauk en hazze

[p. 20]

4

It wie gjin nijs, in brief út Ruslân. Withoefaak hie 'k har al ferteld wat Groesjenka no wer skreaun hie; de kjeld dêr dy't soms net te hurdzjen wie, de simmer dy't wer ôfgryslike waarm wie. Meastal de bekende gong fan saken. En G wist yntusken like-folle fan it klimaat en de minsken dêr ôf as ik.

Hast alles dêr't Groesjenka melding fan makke, hie 'k har foarlêzen. Utsein de passaazjes dêr't se yn trochskimerje liet net wachtsje te kinnen op ús weromsjen. De passaazjes dy't my einepikefel besoargen; te lêzen dat ik my net fersind hie en se dus lykas ik sawat gek waard fan langst. Dat sloech ik oer. En benaud dat G it dochs nochris lêze soe, hoegde ik net te wêzen. Se koe gjin wurd Ingelsk.

‘Mar net samar in brief,’ gong ik fierder, ‘it wie har lêste!’

‘O?’ sei se, en gong der no dochs foar sitten.

‘Se skriuwt dat dizze har lêste is, mar seit net wêrom. Se einiget mei de bêste winsken, en har lêste wurd is: Farwol. Sjoch mar: Goodbye.’

G knikte. Dat wurd koe se, hoewol't de betsjutting har yn dit gefal wol ûntgean soe.

‘Koartsein, ik sil har wol noait weromsjen.’

‘Dat is spitich! Mar hoe bist dêr sa wis fan?’

[p. 21]

‘Dat wit ik gewoan!’

‘No, dan kin dy foto seker ek wol fuort!?’

Dy foto koe wol fuort, al wie dat net it earste dat yn my opkaam. Mar se stie al by de skoarstienmantel en pakte fuort it listke mei it portret fan Groesjenka.

‘Jawis, dy kin wol fuort,’ prate ik har nei, en ear't ik my realisearre wat ik sein hie, smiet se it yn 'e papierkoer njonken har.

‘Ik haw de krante foar dy meinaam.’

Se pakte har tas fan 'e grûn en smiet my de krante nei de holle, sa't wy dat wend wienen. It betsjutte dat it libben wer lykas earder wie.

Blykber siet ik har noch fierste bot te skodzjen, want se helle nije kofje en sette der in glês jenever njonken.

‘Hjir wurdst wol waarm fan, en oars moat’ we mar even dûnsje.’

Sûnder ôf te wachtsjen oft ik dêrmei akkoart gie, helle se in plaat út 'e kast en sette de muzyk sa lûd dat praten gjin sin mear hie. Mar dat wie ek it doel; hjoed wie ommers genôch sein. En dat hie se nochris ûnderstreke troch feilleas de muzyk der út te heljen dy't ik no it leafst hearre soe.

Se smiet de stuollen oan 'e kant en luts my oerein, wêrnei't we as wylden dûnsen op 'e Latyns-Amerikaanske swing fan Dizzy Gillespy, oant ús it swit oer de rêch streamde.

Wer oan 'e tafel laken we it út om elkoars reade kop. En wylst se har trui út luts en harsels mei de krante koelte ta wappere, frege ik my ôf wêrom't ik krekt dat fergetten wie. Hoe't we altyd dûnsen oant we der hast by delfoelen, hoe't we 't oer wit

[p. 22]

wat hienen; diskear de keninginne, dan wer in bysûndere fûgel dy't ien fan ús sjoen hie, in oare kear hazzen of soms in ree. Hoe 't faak elk yn in stik fan 'e krante siet, wilens út en troch nei de oar knypeagjend, en it bytiden wie as foarmen we in pear.

Sa hie 't altyd west, sa wie 't hjoed, en moarn soe 't wer sa wêze. En ik skamme my djip dat ik, hoe foarsichtich ek, it plan hân hie om fuort, wer werom nei de stêd.