Hauk en hazze

[p. 80]

19

It Ingelske wurd foar akster wit ik sa gau net. Mar dat is ek net noadich; de deade fûgel op 'e reed is Groesjenka beslist net frjemd. Se kin der lykwols net oer dat it wurd har likemin yn 't sin komme wol, en it makket har suver wat wrantelich.

‘Lit no mar,’ sis ik, ‘we ha noch tiid genôch om dat út te sykjen!’

‘Jawis! Noch in libben lang, is 't net sa!?’

Se laket en jout my gau in tút.

In grapke, fansels, mar ik sykje der wer mear efter; wol mear hearre as dat se seit. Ommers, safolle hat se noch net werklik sein, dy pear dagen dat se hjir no is.

Wylst se mei de punt fan 'e skoech besiket de fûgel om te kearen, wiist se bewûnderjend op it djipblau fan 'e wjukken dy't stiif wiidút steane, as is it bist krusige.

‘Eins net te leauwen, sokke rôvers en dan sokke kleuren.’

‘Ja,’ sis ik, ‘sa is 't mei de measte rôvers; altyd yn fermomming. Wat moaier, wat mear ast oppasse moatst.’

‘O, is dat sa!? Mar soest ek sizze kinne: wat moaier, wat mear de muoite wurdich...’

Se sjocht my even útdaagjend oan, mar wachtet net

[p. 81]

op in reaksje.

‘Sjoch!’ seit se, wer op 'e fûgel wizend, ‘dat hie 'k wol tocht!’

Op it wyt fan 'e búk ferskate plakjes ferdroege bloed. Hagel. Altyd rekke, of men moat dronken wêze.

‘By ús sjit’ se dy ek ôf. By bosken! Der bin' fierste folle fan en it lytse guod krijt sa gjin kâns mear. En hoe moai ek, it bin' en bliuwe rôvers!’

Ik knik, mar bin it net mei har iens. Ik sis it net, ek net dat ik mien te witten wêrom't de fûgel dea moast; wierskynlik inkeld út sensaasje. Blykber hienen de broers fan G sa noadich wer earne op sjitte moatten. Eat dêr't G se wol om fermoardzje koe.

Oer fûgels hoech ik har neat mear te fertellen. Oant har achttjinde hie se op in boerepleats wenne, earne yn it distrikt Perm, dêr't se weigongen wie om't se mear sjen woe as inkeld boulân en bosk dêr't gjin ein oan kaam, ‘en altyd wer dyselde bjirken!’ De stêd woe se sjen, oare minsken.

Dochs hie se G grif teloarsteld, lykas se hjir yn in ûnopfallend donkergrien mantelpakje út 'e auto stapt wie. Neat gjin ‘stedsfrou’, neat gjin wylde, útdaagjende kleuren.

It pakje joech har wat fan foarnamens. De foarnamens fan in frou dy't de help fan bysûndere klean net noadich hie, miskien dêrom wol keazen hie foar dy ienfâld, om sa wat ôfstân te bewarjen.

Mar har eagen sprieken in oare taal. Yn it geheimsinnich donkere glânzgjen wie in langst nei eat dat inkeld sy omskriuwe koe. Dêrom like it my ta dat

[p. 82]

it mantelpakje it doel foarby skeat, lykas dat net op koe tsjin 'e eagen. Of wie dat krekt it doel?

Yn elk gefal makke it har begearliker as dat my heugde, doe't ik har ûntduts by de útgong fan 'e tunnel op Skiphol. Sa'n sân jier mear frou, mei grutskens yn 'e wize wêrop't se om har hinne seach.

G hie likegoed ûnder de yndruk west, dêr wie 'k wis fan.

Mar nettsjinsteande ús ôfspraak, gjin G doe't ik klear stie om nei Amsterdam ôf te reizgjen. Gjin G doe't Groesjenka en ik nei foech oardel oere, dy't we hast swijend trochbrochten, om't we beide net wisten wat te sizzen, de reed nei de pleats opdraaiden.

Der wie tefolle om it oer te hawwen; de brieven wêrfan't de measten har net berikt hienen; de ôfrûne jierren dat se troud west hie, mar dêr't se net mear as dat oer kwyt woe. Boppedat wie der tefolle om fan te genietsjen; itselde tsjokke swarte hier, dêr't al in griiseftige glâns oer kaam, mar noch dyselde rook; en dan wer dy eagen, noch like donker. Der wie safolle, dat ik G even folslein fergeat.

Doe't ik wat letter G dochs op it aljemint brocht, wist se noch hiel goed fan it famke, dêr't ik fan skreaun hie dat it myn bêste freondinne wie, eat dêr't se bot wille om hân hie.

‘Sels wie 'k noch even oergeunstich!’ reagearre se laitsjend, ‘en ik bin 't wer in bytsje! Moatst my mar gau dúdlik meitsje dat dat net noadich is!’

Dat die ik, mar net sûnder muoite; net sûnder dy ûnwissens, dêr't sy, sa't it like, alhiel gjin lêst fan hie.

[p. 83]

Wylst ik dy earste dei wat ûnhandich omskarrelje, har de pleats en de tún sjen lit, mar net goed wit hoe no fierder, is it as spylje tiid en ôfstân by har gjin rol, en liket dêrtroch myn ûnwissens ynienen net fan dizze tiid; âlderwets en absurd.

De sân jier dat wy elkoar net sjoen hawwe, stean har blykber net yn 'e wei. Krekt oarsom. Se grapket oer de tiid dy't beminden net skiede kinne soe, ‘dy tiid dy't ús inkeld fan bûten feroaret!’

Wat dat lêste oangiet, hat se gelyk. Se is feroare, mar net sa dat it my wjerhâldt om op 'e nij fereale te reitsjen op dyselde frou; alles dat my destiids sa mâl op har makke, hat se noch.

Wy binne sân jier tebek, en ik fiel my wer as yn 'e lounge fan it hotel; it stuit dat se njonken my sitten kaam en in hân op myn earm lei, wilens de kranteberjochten oplêzend.

Se is op 'e nij deunby en wol my wer oanreitsje. En hieltyd tichterby komt it momint dêr't ik doe fan dreamde en dêr't ik my no fan ôffreegje oft dat noch wol itselde wêze sil. Mar ek dat sil 'k noait witte.

Oft se fan binnen al of net feroare is, kin 'k net oer oardielje. Dat diel fan har ha 'k net kend, behalven dan op papier.

Hoe dan ek, al gau bin' we yndie beminden en fiele we dat as hie 't noait oars west.

Mei de ruten waachwiid iepen, harkje we dy earste nacht nei de lûden fan 'e mar - alles wat yn it tsjuster ta libben komt - en krije mar gjin genôch fan elkoar. Hieltyd gystener, as moatte dy sân jier yn ien nacht ynhelle wurde, jeie we elkoar op, oant

[p. 84]

flearmûzen by hûnderten op ús delstrike en ús gek meitsje mei har flewielen flerken. Dan harkje we nei hoe't ús sykheljen wer rêstiger wurdt en falle mei it ljocht yn 'e sliep.

Sa binne alle nachten hjirnei, teminsten, dy earste wiken fan in smoarfereale pear, en sa begjinne al ús dagen, al mei de sinne withoeheech. Oant ik op in moarn wekker skrilje fan in gewearskot.

Dalik sjit ik der ôf en stek de holle ta it rút út, mar yn 'e fierste fierte is der gjin beweging te sjen. Al hear ik stimmen earne yn 't lân. It sil de âldste broer fan G wêze, dy't koartlyn sels in jachtgewear oantúgd hat en sûnt oefenet op alles wat fljocht.

It muoit my dat G net te finen is, teminsten, hieltyd krekt fuort is as ik by har op 'e pleats oankom om te freegjen wêr't se úthinget. Neffens har broers is se dan krekt even nei freondinnen. En ik moat dat mar oannimme. It komt my yn elk gefal net oan dat se in grapke meitsje. De freondinnen soe 'k fansels opsykje kinne, mar dy ha 'k nea moete, en se soenen my oankommen sjen.