Het litteken van Odysseus

[p. 48]

Even, een zonnestraal

Herdenkend Romano G.

Even, een zonnestraal die ons verbond
een lauwe straal tussen de heuveltoppen -
de druppel van je naam tegen den einder
maakte de najaarsmorgen van kristal.
Nu gutst de regen uit verwoeste hemel
en zet mijn muildier toornige oren op;
en rijdend boven puin, boven het wrakhout
der jaren, tekent 't denken de omtrek uit
van onze wereld, schoon alleen waar ze eindigt
temidden nieuwe dingen ons verborgen,
schoon louter naar 't geloof, want wat wij zagen
was stof en onorde, was boze lucht
die smetting lei op het gebelgde vlees:
de geest, verbaasd, raakt ongewis de schaduw,
draait om elk voorwerp heen en aarzelt niet
maar maakt ook dit mishandeld dal tot 't zijne,
hervindt de plaatsen zoet door de gewoonte.
Een troost dit, in den droom en door de raadsels
Romano? - hachelijke reis is de onze
in 't duister, maar wij moeten ze volbrengen,
reis naar de diepte die geen antwoord heeft
en, zo geen heil, althans symbolen biedt
of zelfs die niet, een weg toch naar 't betreuren,
hoefsporen heugenis, weefwerk van tekens
die 't leven onderschragen, het ontcijfren
met hun vergrijsd geduldig alfabet.

Even, een zonnestraal van jou tot mij
en de stem die je had, Romano, op aarde
begint weer drupsgewijs in mij te bloeden
een dunne wasem op de herinnering -
en wat ze jou verwijt, dat is je dood.