Niet hier, niet heden

[p. 32]

Kostís

Kostís mijn jongen blijf bij je
heel simpele dorst en koester
de slaap zoals men druiven verkopert,
dat hij je tijdig dekt: Zo
zamel je je dagelijkse leden
tot orde en droom je je op weg.

Kostís mijn vriend maak de stille
huid los van je lippen, anders
beur je je hart niet naar de ster.
Voedzaam is 't donker maar te groot voor
onze ingebedde ogen. Schud het nut
van je voet en open je gezicht.

Kostís mijn vijand stop je tanden
weg, die komen nog lang bij 't maal
van pas: de tafel is rijkelijk, twist
is onrecht. Laat mijn hand het oude
licht van je ogen houden, de wereld
is steil, het blindt bij 't stijgen.

Kostís mijn broer het speeksel is
ruw om mijn woord: je mag niet slapen.
Als je je tong loslaat, gedenk
de levenden, een kroes alsem spoelt ze
omlaag, slaat hun vettige tred
neer en zwijgt ze dood, zonder waan.

[p. 33]

 

Kom Kostís, kom wij zullen het roet

 

van de adem scheuren, de melk niet laten

 

verzuren, maar hand in hand door de huizen

 

gaan, de daken openen, muren uitbreken

 

en van de stenen een lied bouwen,

 

wijdte en woning.