Niet hier, niet heden

[p. 40]

Een venster...

Een venster staat open naar de dakenzee
waar de avond op valt met de herfst.
In de muren, rustig, barstig, grijs,
kraakt niets. Ik volg
lange zwijgende wegen:
mijn geest verwacht
wat hij niet kent, een nieuwe triestheid,
vage gedachten, nevels
om zich te verliezen, te schuilen, de tijd te vergeten.
Dit rest mij - leven, gisten
eenzaam in dit alkoof, dit oude, bevolkt
met mijn geringste werken, mijn reizen.
Gebroken en trouw sta 'k uit mijn boeken op,
mijn bed ontvangt me: maar waar is hier
de streling van vrouw, haar geheime vormen?
Dit rest mij - hier het bed,
daar de tafel, ginds de lamp, de deur,
zotte trofeeën uit een grafspelonk.

Ik heb mijn leven aan 't ijdelste verbruikt,
aan zuchten, lege woede,
aan 't tellen van alle valse stenen,
minuten kussen gedichten.
Ik wil mijn dood verdienen met mijn dood,
me in éne lange nacht verteren
mijzelf verlaten, niets voelen, niets weten.
Wie brengt mij feilloos naar de Slaap omhoog
langs zachte spiralen, voorbij heuveltoppen
die langzaam, veerkrachtig
als jonge borsten opstaan in de lucht?