Verstandhouding met de vijand

[p. 12]

De glazen

'k Herinner me onze tafel in de winter
met nieuw wasdoek bekleed
dat glansde om ons te verbazen
'k Herinner mij het glas van vader
het enige met rode wijn gevuld
en al de andere glazen
waarin een zó klaar licht fonkelde
dat onze lippen er nooit in doopten
zonder een lichte trilling.

Steeds als ik door de steden ga
door glimmende straten
die denken doen aan messen voor de jacht
en met de ontstoken lantarens
als stukken voor een lange partij schaak
drink ik het helder water van verleden
en lachende
zie 'k vele glazen vol met rode wijn -
rijk ga ik aan een rijk voorbijzijn
dat ik zomin vrees als 't betwiste heden

omdat ik één ben van die van de toekomst
die denken kunnen aan
een glans die als nieuw wasdoek hen verbaast
zonder de minste trilling:
omdat thans een uit pijn veroverd licht
thans een verjongde jeugd
die elk moment in brandende glorie zet
van gister me heeft ontheven en van morgen
- een vuur dat niet geschapen schijnt -
omdat ik weet dat ik geworden ben
mijn vader en mijn eigen kind
in ieder punt van komende eeuwigheid.