Sjweitberg (onder ps. G. Rapaille)

[p. 86]

De auw ambachsjoël höbbe ze gelökkig vergaete aaf te braeke. 't Is ein van de wiënige sjoële die nog bekans in 't centrum liegke. Ze heisjt natuurlik allang angesj.

Ja, es de sjtraotname sjuus zoë dek verangerde wie die van de onger-wiessaorte da kos geine Sjweitbergenaer zie hoes nog vinge. Vuer 't anger vervolgongerwies moste noe enne fiets, brommer of enne scoeter höbbe. Of 'n mam of pap die dich bringt en haolt omdaste vanaaf de basissjoël neet baeter wèts. Volgens Feel, dat waal.

Op de aafdeiling fietseplekke kriege noe auch de maedjes geliërd wieste enne fiets op d'r kop zets. Flabbe die heim zich al d'r kop laeg höbbe gekiëke vuer d'r tillevies vertelle zich daste mit solusie raos knien oet 'n fietsetesj kins touvere. En nog väöl mië. Ziëker este 't vakdiploma lang en breid baove 't bed höbs hange en die van 't arbeidsbureau neet nao dich wille komme kieke.

[p. 87]

Aanrake

- Op 'n hypermedern bank vuer de sjtasie van Sjweitberg zoot 'n dame van ronten-om de vief-en-viërtig jaor. Wachtend op god-wet-wat. In 't naojaorszunneke. Oet 't gètske mit de boetieksjkes kaom enne man van rontenom 't zelfde en dae zat zich naeve häör, pakde zién gezèt en begos te laeze. Ich zoot... Dae man zoog neet dat de dame, mit wie hae zich zat, direk e sjtök van 'm aafsjoof. Ich zoog 't. D'r man luchde zich daonao aeve om ziene jas good te doën en zie, de dame, sjoof nog get wiejer van 'm aaf.

‘Bis mer neet bang, maedje, ich kom mich hiej allein mer get same mit dich aan 't zunneke werme. Wiejer bin ich van vuer tot achter ongeviërlik. Nog neet zoë lang widman, sjnapste? En ich laes mie gezètje, dat kint auch gei kaod. Mè zoste 't koud kriege da maogste gerös get korter biej komme zitte. Wètste, want mit mien vrouw is gelökkig neet mien wermde gesjtorve. Ich laes mie gezètje en dat is 't dan.’

De dame haw zich ziene kal aangehoërt, waor gans nao d'r hook van de bank gesjaove en priëvelde get wie ‘ouwe zeiveraer’. Dat versjtong hae bliekelik neet want hae loos durg en zag: ‘Es ich mien bauwel mot houte zaeste 't mer, maedje.’ Ze zag nieks en deeg esof ze nao de vuegelkes kiëk. ‘Diekstra! Leuste dem auch waal ins? Diekstra! Dae sjreef iëder zaoterdes in 't dagblad en dao trok ich mich eedere kiër wir aan op, mot ich zegke. Dat maogste röstig weite.’ De dame zag nieks.

‘Hij heeft het hier over aanraken’, probeerde d'r man, want 't zou kinne dat de dame gei plat versjtong. Mè de dame sjweeg. Tatoetata... tatoetata... Ze keeke allebei e bietje versjrikt op. Dao sjnäörde mit ernstige vaart ènne ambulance langs.

‘God, dao sjrik ich nog ummer van... es zoën kar langs kump, mein ich.’ Hae vaegde zich, wie hae dat zag, flotweg durg 't gezich. De dame frutselde get aan häöre rokkezoum, deeg häör sjaelke nog ins good en keek op de sjtasieklok wie laat 't waor. In de zon zoog ich häör deftige horloge blinke. Ja, ich zoot...

‘Diekstra sjrief wir. In d'r Sjweitberger Koereer. Hae hat 't druever dat viër bang gewoëre zint om os onger ein aan te rake.’ Wiejer es d'r hook van de bank kos de dame neet mië. ‘'t Is enne sjoëne dae Diekstra, dat zegk ich dich. Viër zint

[p. 88]

bang vuer ein gewoëre, sjrief he. Terwiel v'r tegeliek zitte te sjmachte om aangerak te waere. Och hiej! Dat is sjoën, maoh! Moste loestere! Hiej! Dat haw eine mitgebrach woë hae mit te doën haw!’ Hae leus: ‘Ik voel een ontstellend verlangen aangeraakt te worden en gestreeld. Nu doen het de muggen, maar wie doet het als de zomer voorbij is?’ Aeve waor 't doëdsjtil op de hypermedern bank vuer de sjtasie van Sjweitberg. De dame zoot nog ummer woë ze zoot en heel zich vas aan de ron leuning esof ze eeder moment in de zië kos valle. In de zië... ja. D'r man hoosde ins, verzat zich nog ins en loos wiejer. Ich zoot... Va wiëjts hoërte v'r d'r omreuper van de sjpaorwaege dae weite leet dat ènne sjtoptrein e kerteer vertraging haw. De dame keek wir neet op häör eige oerwerk om te ziën wie laat dat 't dan waal waor. Zou dat deftig dinksjke kepot ziën?

D'r man loos nog ummer: ‘In formele situaties zijn wij eraan gewend geraakt elkaar niet aan te raken... Klopt. Zelfs 'n handdruk voeren we zo uit dat de ander er maar geen hinder of verkeerde gedachten van mag overhouden. 'n Eigen klamme hand vegen we daartoe vlug af en de druk van 'n gegeven hand bezorgt ons zo 'n kopzorg dat het veel op koorddansen lijkt... Klopt auch. We beseffen al lang niet meer hoe sterk ons formeel gedrag is doorgedrongen in ons informele leven, ons gewone leven, daar waar wij menen vrij te zijn. Juist in de vrije situatie laten wij veel kansen voor tederheid en sympathie liggen. V'r zint floepsjieters gewoëre, maedje. Dat is wat dae Diekstra os eigelik aan 't versjtand probeert te bringe! Floepsjieters. Och, wat zit ich hiej eigelik te bazele? Wie laat is 't?’ De dame wees mit häör naas richting sjtasieklok. Hae volgde häöre blik.

‘Kwart vuer al? Dan sjpiet 't mich, mè ich mot wiejer. Geine zegke, hè, ich mot nao miene surrogaatpesjtoër. Flauwe köl, mè zoë neum ich häör, mien therapeute. Ins in de waek kal ich mit häör uever mien eige floepsjieterie, die hat dao get mië versjtand van, sjnapste. Pis noe höb ich al tamelich get geliërd... ja.’ En weg waor hae. De dame sjprong op. Dao kaom eemes op häör aan: ‘Hoi, mam!’ 't Maedje wat pis bie häör kaom, kroog gein kans om nog väöl te zegke: ‘Sjat, wilste mich... dao dae man, dae dao achter löp! Vraog aeve of dae die gezèt nog nuedig hat, jó? Doch aeve, wilste... ich legk 't dich waal oet, sjtrak.’ En ich zoog wie 't maedje

[p. 89]

achter d'r widman aanrende. Want ich zoot... ich zoot op d'r angere hook van die bank... mit d'r Sjweitberger Koereer in de tesj.

Dae gek höbbe ze mit 'n sjiër in d'r kop gezaete.