Woord achteraf
Achteraf heeft men altijd spijt van bepaalde dingen. Zo ìk van het feit dat ik mijn Ter verantwoording niet pas achteraf aan dit boek toevoegde, maar wat dilettantisch en onervaren er mee begon. Op deze wijze gaf ik in alle argeloosheid al dadelijk enkele ongedekte pretenties bloot. Bijvoorbeeld deze, dat mijn boek een inleiding speciaal voor de lezers van poëzie zou worden, waarin dus weinig of geen plaats zou zijn voor literaire discussies. Maar niet alleen dat het wèl een discussieboek werd, wèl een boek waarin ik mij tot mijn mede-letterkundigen richt, - het is, erger nog, een soort requisitoir over de na-oorlogse poëzie geworden. Aan de andere kant deed ik juist deze insiders weer tekort, doordat ik mij veel te weinig in de literair-historische achtergronden van de nieuwe poëzie verdiepte.
Ondanks het feit dat deze discrepantie mij bij het lezen van de proeven nu en dan geducht hinderde, meende ik het Ter verantwoording niet te moeten wijzigen. Ik ben tenslotte met de daarin genoemde pretenties en bedoelingen van huis gegaan, - dat kan en wil ik niet ontkennen. En het min of meer tweeslachtige van mijn boek is er althans mee verklaard, - zij het dan niet geëxcuseerd.
d. B.
Auteursrecht onbekend