De bellenblazer

[p. 13]

De Simpele

Wij schoven haar in 't lommer van

de hooge sterke linde.

De wind, die alle leven streelt,

kwam vriend'lijk haar omwinden.

Haar oogen zagen troebel-groot

mij aan gelijk een blinde.

Een vogel zong den hemel in.

De witte bloesem rilde.

Haar handjes zwenkten, mat en wit,

onwetend wat zij wilden

of lagen stil, half-open of

zij teederheden tilden.

Dan viel haar hoofdje zijwaarts af

of zonk zwak achterover.

Soms zag ik langs haar jong gezicht

een glimlach, scheef en poover,

haar wezen was als op haar mond

bewoog het zwervend loover.

Het gladde plankje, jaren zoo

het eenigst wat zij kende,

gleed door haar vingers, zinneloos,

in dwars en schichtig wenden.

Het zieke haar hing glansloos los

als kroon op haar ellende.

[p. 14]

 

Vaak zat ik in den ouden tuin,

 

geleund aan de warande.

 

En zag het licht als vlinders gaan

 

en spelen langs haar handen.

 

En hoe het leven wiss'lend zich

 

in haar verloor en spande.

 

 

 

En 't zware hoofdje, dat onvast

 

zich moeilijk opwaarts tilde.

 

Ik hoorde door het bijgegons

 

haar stem, wanneer zij gilde.

 

En peinsde na en vond het niet,

 

wat God met deze wilde.

 

 

 

Een zwerm van witte duiven viel

 

rond haar, als lieve woorden.

 

De bloemen stonden recht omhoog

 

en bloeiden aan de boorden.

 

En zij was schomm'lend tusschen dood

 

en liefde, die niet hoorde

 

 

 

Vergeef ons onze schulden, God

 

Verlos ons van den booze.

 

Wij, wank'lend, blind hier heen gezet

 

maar tot Uw licht verkozen;

 

Wij, domm'lig, en van waan bezwaard

 

In Uwen hof.... vol rozen.