De bellenblazer

[p. 22]

De Fontein

Hoe klein van toon, hoe simpel luidt

uw lied,

fontein, die werpt uw vreugde uit

en uw verdriet.

Hoe recht en zuiver-rijzend wuift

uw wil gelijk een toren.

Maar breekt, zooals een bloem, die stuift,

in zich verloren.

De zwaluw zwenkt en slechts de val,

fontein,

van uw doorzichtb're stralenhal

heerscht op het plein.

De opstand van het eenzaam hart

dat luid wil spreken,

maar breekt in 't eerste woord van smart,

zijt gij tot teeken.

Staat op.... en rijst in hemels wil,

en zij geprezen,

o grond, waaruit ik klaarheid til,

zoo roept uw wezen.

Tot U stort ik mijn stroomen uit,

o licht heelal,

voordat ik, waar mijn drift ontspruit,

weer sterven zal.

[p. 23]

 

De nevel wolkt en drop bij drop

 

vloeit neer.

 

En eeuwig stormt de wilstocht op

 

en neigt zich weer.

 

Het bruischt en schiet almachtig tot

 

een kroon van vonken;

 

maar wordt in 't juichen al aandachtig en

 

alom bezonken.

 

 

 

O! eeuwig beeld van leven, gij

 

fontein!

 

van immer wiss'lend, immer vrij

 

te willen zijn....

 

O! droom van licht naar droefenis

 

die zich ontspon,

 

voor in te keeren, waar zij is

 

weer d'eigen bron.

 

 

 

De neergang maakt het stijgen waar.

 

Ik lach, ik ween....

 

de roerselen stroomen in elkaar

 

en worden één.

 

Vanaf den fonkelenden top

 

stort ik omlaag en weet

 

de vreugde staat slechts mischend op

 

door leed.

 

 

[p. 24]

 

Ik sta geleund aan uwe kom,

 

fontein.

 

Zoo stroomt het leven schoon weerom

 

in wat het tracht te zijn.

 

Het eeuwig rijzen, eeuwig dalen,

 

valt en herstreeft.

 

Fontein, gij zijt mijn leed in tale,

 

die vreugde geeft.

Aan Ine.