De bellenblazer

[p. 87]

Moeder voor 't raam

Ik zag je eenmaal voor mij staan

in de schemering.

Door 't raam zag ik het dorp besneeuwd

in een wemeling.

Je blank gezicht, je witte haar

(als de sneeuw zou duren)

Ik heb je nooit zoo lief gehad

moeder, als in die ure.

Je handen stil voor je oude schoot,

je zachte handen.

Nog voelt mijn hoofd het lief geduld,

dier warme wanden.

Nog is het lied voor slapen gaan

niet tusschen ons volzongen.

En tot ik oud ben lacht je stem

‘mijn jongen’.

Daar, naast ons huis, in 't klein plantsoen,

in de sneeuw verloren,

staat de verlaten, leege kerk

en de kloeke toren.

Om jouw geloof, o moeder is

ook dit weer levend,

dat ik Gods stem weer hooren kan

en de klokken bevend.

Daar strijkt (ach.... jij, die verre bent

aan al dat vreemde,

jij die het zag als sneeuw die ijl

je raam omzweemde)

[p. 88]

 

daar strijkt een wilde tocht voorbij

 

door het diepe leven.

 

Ik ben er in gezworven en er

 

mee heen gedreven.

 

 

 

Jij, die van zorg en geven bent

 

de onverzade,

 

jij, die mij streelende ontkent

 

mijn drift ten kwade;

 

hoe heb ik aan jouw hart geklaagd,

 

wild van gedachte....

 

En zwijgend ben je langs gegaan -

 

maar je oogen lachtten.

 

 

 

Ik zie je, moeder, voor mij staan

 

in de schemering.

 

Je witte haar voor de laatste

 

sneeuwwitte wemeling.

 

Straks is dit huis en de weg hierheen

 

naar je hart verloren.

 

Maar ik zal zingen in jouw naam

 

en de roep des torens.