De bellenblazer

[p. 91]

II.

Ach, die in deze wereld woont,
moet zich van alle donk're tijden
wel meest den dag betreuren dat
hij van zich zelve niet kon scheiden.

Dat hij niet meer zich zelve kan
tot deze wijsheid waardig keuren,
dat hij het al verliezen kan
en 't niet zal achten noch betreuren.

Dat hij verstaat d' aanvaarding en
de waardeloosheid veler dingen,
de liefde en d' ontgooch'ling en
het zachte uur daarvan te zingen.

Dat hij het plechtig boek vergeet.
Glimlachend alles kan ontberen.
En het gelaat nog mild en koel
naar 't dalen van zijn licht kan keeren.

Want dit was altijd nog zijn heil,
dat hij te leven kon beminnen,
daar hij zich ongekrenkt en vrij
op zijn voorbijgaan kon bezinnen.

En dat geen vorm hem heeft bekoord
en geen verlies hem meer vernederd,
dan enkel wat zijn eenzaam hart
onovergank'lijk had verteederd.

Ach, die op deze aarde woont,
moet zich van al het meest betreuren,
dat hij de wereld niet meer mint
daar hij hem mint in zijn gebeuren.