Panpoëticon Batavum
(1720)–Lambert BidlooZeventiende boek.Wat was 't een groote Dag gantsch Grieken door
verheven,
Wanneer me aan den Poëet stond Pryzen
uyttegeven,
Als Overwinnaar in Thooneel- of Helden-Digt!
Ik heb zomtyds ter loops wel iets daar van berigt,
Dog hier 's de plaatze, alwaar myn yver komt te boven,
Om de Eer der Eed'le konst, althans zoo laag verschoven,
Te heffen, en doen zien 't
*
Pan
Athenaïsch Feest,
Zoo 't by de Vaderen oyt is gevierdt geweest.
Wel op, myn Digt-lust... oh! zy schreyd in steê van
zingen,
En zegt, hoe kund ge my tot zulke erhaling dwingen,
| |
[p. 259]origineel
| |
En dus doen treuren, om de aloude heerlykheyd,
Met lof ten Hemel toe de Weireld door bereyd.
Helaas! zulk groots gezang strekt weynig t'onzer vromen,
En zouw pas hikkende my uyt den boezem komen.
Voorheen trad myn Geslagt, alleenlyk om een Vaers,
In 't goud borduurzel van een Persiaansche Laars:
Daar ik myn zusteren, gelyk Land-loopsters slompen,
Moet barvoets zien, of slegt geschoeidt in houte klompen.
Schep moed,
* myn Liefde, alhier kundt gy tog wel gerust
In goed gemak voldoen wat u te Digten lust.
Het
†
Attisch krygs-volk, in Trinacrië
geslagen,
Moest zyn verlossing aan de Poësy opdragen;
Als 't uyt den Ilias, of Odyssêe yts zong,
Waar door 't van huys tot huys zyn lyfs-behoefte ontfong:
Tot dat het eyndelyk, naar 't breken van zyn keten,
Zyn vryheyd, als 't behoud moest danken den
Poëten.
Schep moed, myn Liefde, tot een gunstig oogenblik
Ons, voor de loodene Eeuw, een guldene beschik.
Geev ons slegts staalen: want het gantsch beslag te thoonen
Zal ik uw droefheyd, pas aan 't leenigen, verschoonen.
Zy dan vervolgd, en zegt, nog eens; wat vergdt ge my?
Terwyl tog Meursius in uwe Poësy,
Dien eysch beantwoord! maar naardien ge uw Landsgenooten
Athene tot nog toe door hem niet hebt ontslooten,
Zal ik hen behulpzaam zy. Voor 't Digt'ren Vaars-gevegt
| |
[p. 260]origineel
| |
Een
*
Dak-loos Schouwburg in veel Steden wierd geregt:
Men had zig Zylen tot zon-schermen uytgevonden.
't Was binnens Wals. ten waar 't Moeras, of swavel gronden
Aldaar verhinderden: dan koos men 't naaste woud
Of een Valleye, daar 't voorzienig wierd gebouwd,
Die Heuv'len, of 't geboomt de heete middag-stralen
Afweerden. 't had daar by, behalve de Portalen,
Zyn Galleryen, daar men zig vertrekken kon,
Met alles wat gemak tot Rust, en lust verzon.
Elk wist, naar zynen staat, wat plaatze te bedingen.
't Ging op met trappen ver verscheydene ordeningen
Met swaare pylers, en Voet-stallen onderschraagd;
Van wiens gestalte in 't kleyn, ten deele een afbeeld draagd
†
† Ons Schouwburg.
Pragtig was de zit-plaatz voor de Grooten,
Den Raad, en Adeldom, en Priest'ren afgeslooten;
| |
[p. 261]origineel
| |
Met konstig Schilder-werk, borduur-Tapissery,
En Beelden, en wel meest de treffelykste in waardy
Der grootste Meesters, uyt Gods-dienstigheyd geschonken;
Daar beytel, en Pinceel ook hunnen roem uytklonken.
Te meer, naardien de konst wierd als een Offerhand,
Het lof der Goden, als uyt hunne Geest verpand.
Te Athenen, Elis, Sparte, en Delphos zoo
verheven
In alles wat de Konst, en goud, en Sweet kon geven,
Tot grootsheyd van 't geveirte, en Praals uytnemendheyd,
Dat in dit werk de Griek zig heeft den roem bereyd,
Van Romens trotsch geboog op alle haar gestigten,
Hoe treflyk uytgevoerdt, erbarmlyk te doen swigten,
En wat verwonderlyk wierd in 't Gebouw genoemd
Daar van een Grieksche Baas, als Meester, was beroemd;
Door Afgezanten uyt den Grooten-Raad van Romen,
Met smeken, giften, en Eer-ampten opgekomen;
Daarme, uyt Eerbiedigheyd, voor 't Pan Atheensche Feest
Terwylme om niet, en zelfs verzoekende den Geest,
Der braafste Meesters in 't opregten der Tooneelen,
In konst, en kostbaarheyd, zag tot verbazing speelen.
Merk nu de ontzagliheên aan Godheên van die tyd.
Men moest, voor 't minst begin van deze Digter-stryd,
Eerst off'ren, met Gezang, en plegtige gebeden,
't Altaar met groene Olyf, en
* witte
Wol bekleden,
Tot zoen, en Vrede by die groote handeling.
Dan 't viel verdrietig, al 't beslag, ende ordening
Te ontvouwen. die my ook in dezen te bepalen
Onmog'lyk is naar tyd, en plaatze te afterhalen.
't Zy zoo. myn Digt-lust, gy vaar tog maar yvrig voort.
't Geval, maar met vermaak des Lezers werd gehoordt.
't Geluk zal u, nog my dat groote heyl toevoegen;
Om aller menschen zin, en bet-weet te vernoegen.
Gy, vaar slegts voort, al was 't op dat ik Meursius
| |
[p. 262]origineel
| |
Herdenke, en zynen Geest daar door eerbiedig
kus.
't Was, om het vyfde Jaar wanneerme uyt alle Steden
Van
*
Hellaas Ovrigheyd, Digtkundigste der
leden:
Verzogt, om toe te zien, dat geen bedrog, of gunst,
Den waardigen benam de Eer van zyn kragt, of kunst:
Want wie Verwinnaar was, by 't loof aan hem gegeven,
Wierd in zyn Vaderstad zoo hoog in roem verheven,
Als dien me in zegepraal den grootsten Veldheer schonk,
Waar door zyn gantsch geslagt in waardigheden blonk;
't Welk
†
Aeschylus
, op 't zien, en juychen, door 't
verkiezen
Van
Sophocles
voor hem, het
leven deed verliezen:
Dus had de Dood meer magt, door wrokkende Eere-nydt,
Als vreeze, en schrik in 't heetst der Marathonsche
stryd.
Hoog steeg de Poësy in agting by de
Grieken.
Dorlugter Digt'ren Faam sweefde op haar eygen wieken
Van hun verheven Geest op 't hooge Treur-Thooneel.
Zy koosen voor hun zelfs een Roll in 't swaarste deel:
Om ziel-beroerelyk in 's Volkx gemoed te dringen;
Meer als het los gesnap van wufte Huurelingen,
Die slegts verlangen dat hun lesse, en taak is uyt,
En 't lofryk hand geklap, of 't bissend mond gefluyt,
| |
[p. 263]origineel
| |
Vast een en 't zelfd verstaan; wien 't niet zeer
veel kan scheelen,
Of men een Hercules, of Sofia moet spelen.
Die alles Schilderen uyt eene en zelfde pot,
En lacchen met het volk, 't welk hen begroet met spot;
Maar met de Digteren was 't een gantsch ander wezen,
Door liefde voor hun werk, als Kinder-zugt, te vreezen
Voor mede-dingeren. 't goldt toen een Eeuw zoo ryk
Van
*
Treur-spel Digteren, als voor, nog naar gelyk.
Ga voort, myn Digt-lust, poog te pryzen, of te laken,
Waar 't in de Poësy moet Eere- of schand-loon
raken.
Wel zegt ze, nodig dat de Batavier ook weet
Het treff'lyk opzigt tot de Schouwburg-plaatz besteed.
Daar toe mogt man, nog vrouw, met schande-winst der leden
Opstappen, nog bandyt, nog Hoeren-houwer treden.
Men had ook Wagters aan der trappen ommering;
Op dat elk plaatz naar Ampt, en waardigheyd ontfing;
't Welk toen gemak'lyk was; naar dien men Archons,
Raden,
Den Adel, Overstens, en Ampt-liên, door gewaden
Kon kennen van 't Gemeen; en 't koste ban, of 't lyf,
Naar 't opzet, of geval gewigt gaf aan 't bedryf.
Men luyster naarstig toe. De Rigters zyn gezeten;
't Bazuyn gestooken, en het stil-zyn uytgekreten,
Komt yder Digter met zyn Poësy ter baan;
De Lover-krantz van Myrth, Laurier, of Klimopblaân
Is uytgereykt, naar aart van allerley gezangen.
Wie zal van alle tog den hoogsten pryz ontfangen!
't Is een Spartaan. hoor toch wat juychen! welk een
vreugd!
Die met zoo grooten roem deed schat'ren, en verheugd
Lacedaemoniën, en al haar Bondgenooten.
| |
[p. 264]origineel
| |
Spyt voor Athene, als haar zoo lang noyt
heeft verdrooten
De swaarste nederlag; en 't slimst, daar
* quam noyt kansz,
Om immers weêr te zien den luyster van die glantz.
ô Had gy daar gezien, wat togten elk bewoogen!
De Athener stond als stom, met neêrgeslagene
oogen.
De nyd op Cecrops Stad hield zig pas zoo lang in,
Tot datze buytens Wals uytborst naar dezen zin,
‘Op op, Laconners, 't is uw tyd van zege-pralen,
Dit is de voorbô, dat Athenes Zon zal daalen,
En niet meer roemen op 't Panathenaïcon;
Daar zy, behalve nu, den Hoogste, Digt-pryz won.
Op op, Laconners, voort een goede
† bres te maken
In Spartens muur, dat daar uw Landsman door kan raken,
Als ôverwinnaar, zoo gelyk gy zyt gewoon
Voor eenig Veldheer; en gy
#
Ephoren, of schoon
| |
[p. 265]origineel
| |
t Is slegts een Ambagts-knaap, geef hem de
Burger-Regten;
En, zoo hy die begeerdt, de vryheyd voor zyn knegten;
Den rang van de Adeldom voor hem, en zyn geslagt,
En deze
*
Groote Dag Jaar-rekening
geagt.’
Heb dank, myn Digt-lust, dat de Batavier mag
weten
Der Greiken agting voor de glory der
Poëten.
Die kribbige Eere-stryd vast groeide dag op dag,
Niet minder, of men dong naa 't Opper-Staats-gezag;
En Sparte wrokte altyd op de
Iö-Paean-Zangen,
Door 't Attische geluk in Poësye ontfangen,
Voor al ten Treur-Thooneel; waar in der Grieken
kans,
Ver boven den Romeyn, behield de Laure-Krans,
Tot dat de jalousy de Burger-Standt verbande,
En met
†
Quiryten, ja Barbaren 't zamen
spande;
Elk even hittig om, ter duur vervloekter uur,
Te treden op den nek van zynen naar-gebuur,
En 't nut van 't Algemeen voor eygen baat moest wyken,
Zyn hooge Paviljoen van 't Opper-Leeraarschap,
| |
[p. 266]origineel
| |
De
*
Seven Zusteren verliezen haare kap
Der Vrye Konsten, die versmaad, verscheurd, geschonden,
Zyn door de Alleen-voogdy in Ballingschap verzonden,
En voor alle anderen op 't strengst de Poësy,
Als grootste hinder-paal op 't pad ten Tyranny,
Zoo als Demosthenes zig moedig op kon zetten,
Om 't Macedoonsch geweld, en listen te beletten.
†
†
Aristogiton, en Harmodius, hoe lang
Vermorseldt, leefden nog in 't hooge Feest-gezang,
Met
‡
Thrasybulus, die beroemde
Vryheyds-hoeders,
En tot den dood elkaar getrouwe Atheensche Broeders;
En Sparten in het Beeld van
§
Leonidas zag
Aan de Thermopylen den eendragt van die dag,
Wanneer een hand-vol volks der onverheerde Grieken
't Miljoene Persich-Heyr dorst vliegen in de wieken,
En Xerxes dwong, dat hy in een zeer kleyne boot
Zig agte ten geluk, toen hy van Sestus vloodt.
Wel, laat ons zien den roem der Grieksche Al-oude
Digters,
Die Vrye-Konsten, en Gemeente-Vryheyds stigters,
De Roomsche tog al vroeg geraakten onder 't juk;
Wiens Penne was verslaaft, om 't heerschende geluk
Der laatste Keyzeren, door Vaarssen, te vergooden
Uit vreese dat de dood de waarheyd had verbooden.
| |
[p. 267]origineel
| |
In de oude guldene Eeuw, op allerhande feest,
De Digter wierd geëerd, om zyn verheven Geest,
Meer, als die Hercules scheen zynen knods te ontwringen
't Barbarisch moord-geschreeuw moest wyken voor het zingen.
Men zag, van Stadt tot Stad hen Beelden opgeregt;
Geen onderscheyd van ryk of arm, de Heer, of knegt;
Ook Vrouwen wierd gegund een Lauren-Krantz te dragen;
En, om haar roem nog meer doorlugtig te gewagen,
Pronkbeelden opgeregt. Byzanze triomfeerdt
Door Myrus; welk een Geest heeft Telesil
geëerdt,
Dat Argos haar een Beeld by Venus heeft gegeven!
Maar tot hoe hoogen roem
*
Corinna wierd verheven!
Die, door haar Lier-gezang, tot vyfmaal over won
†
† Hem, wien geen Digters
toon oyt vergelyken kon,
Op 't Schouw-Thooneel. Hoe lief deed zig daar
‡
Sappho hooren
Door nieuwe Maat! maar zagt! wat stem klinkt in myn ooren,
Als door een Spreek-trompet! ho, 't is van Halen. wel
‘Wat wil de roep, zoo ver van hier, myn
Digt-gezel?
Keer weder, zegt hy, 't werde eens Tyd hier te beginnen;
Waar toe zoo hoogen roem dien dartele Griekinnen.
Indien het Pantheon wierd een
§
Parthenïon,
| |
[p. 268]origineel
| |
Niet minder wil ik ook myn
Panpoëticon
Van alle opspraaklykheyd, ja Schâuw van oneer, veylig,
Gelyk aan Maagdelyns, en zuyvere Egaês heylig:
Haar is de plaatz gegund; zy zyn 't, in wien de deugd
Met Digt-Konst 't zamen stemd in onbesprooken vreugd:
Zelfs tot aan 't Bruylofts-bed, gevorderd op te zingen
De zugten, nu vereend in jonge lievelingen.
Wierp in
*
Eurotaas kil de
Grieksche Minne-Moer
Haar
†
Cestus der
Boelaadje, als zy naar Sparte voer,
Met krullen bejuweeld, en goud-d'raad-Kaperoenen,
Cymbaalen, Bommetiens, en dartle Trippel-Schoenen;
Kroopze in Minervaas Rok, om zedig met dien schyn
In 't heymelyk Goddin der vuyge drift te zyn,
Zulk huychlen past niet aan Bataver-Digterinnen
Gedekt met deugd der schaamte in 't altyd kuysche
Minnen.’
't Zy zoo, geagte vriend, haat alle vuyle lust;
Nogtans zy des de Liefde op konst niet uyt geblust.
Ik wenschte dezen drek uyt der geleerden Boeken,
En ga, met uw verlof, die zedigen bezoeken.
Jonkvrouwen, wie gy zyt, geheng, dat u ontmoet
Een onbekende, en u aanbiede een Morgen-groet
In 't Panpoëticon. Bataafsche Poësye,
Betooverbetstemoer, vermaagtschap ons. 't gedye
Die nog in leven zyn tot een verheveling
Van Digt-lust, door een' geest van haar vereeniging.
Der ziel genegendheyd, gelyk met de afgestorven
Tot eerlyk Tyd-verdryf, en 's naasten nut verworven,
Te zien verheerlykt, door Beelden, haaren naam
Vereeuwigd, in den roem van Digten, door de faam;
Genot noyt toegedeeld aan Roomsche, nog
Griekinnen.
Welk een vermaak; en troost te zien uw gezellinnen.
| |
[p. 269]origineel
| |
Dank heb van Halens gunst, door 't
Pan-Poëticon;
Als de eerste, en eenigste, die zulk een werk begon,
't Welk nimmer eenig Prins gestigt heeft voor
Poëten.
Jonkvrouwen, 't lukt my niet, door 't aangezigt, te
weten
Wie, of gy zyt, of waart; nogtans uw Beeltenis,
Zo my de kundigheyd niet gantsch ontschooten is
Van toegenegendheyd in het natuurlyk wezen,
Van trekken, door den Geest, in elks gelaat te lezen
Bezef ik op wat stof uw Digt-lust was gesteldt,
In keurlyke overdragt van 't geen uw werk vermeldt:
'k Zie Godgeleerdheyd, en verhemelde gedagten,
Natuur-weet, Helden-roem, en wat oyt, door 't betragten
Van letter oeffening de Hooge-School ons leerd;
'k Zie ook, 't geen nevens dien als wonder diendt geëerd,
* Theocritus gevolgd in zyne Herder-Zangen,
En zelf Menander, een, als razende, bevangen,
Met toomelooze lust.... maar andermaal te regt,
Jonkvrouwen, tot uw eer, verwonderlyk gezegt,
Dat hier geen eenig woord voor de ingetogenste ooren;
Nog boose uytvindingen, onstigt'lyk is te hooren;
't Onnoosel vriend'lyk is al eenig uytgekipt,
Daar, 'k swyg Propertius, ook
†
Maro wel ontslipt
't Geen nutter was verstomd. Zy doen, gelyk voordezen
De
‡
Alpheüs, uyt een bron van Elis opgerezen,
Dwars door 't Jönisch Meyr, zyn zoetigheyd van 't
Zout,
Tot in Sicilien gantsch onvermengd behoudt.
De Lezer verg my niet, haar by de gis te noemen,
Die tedre zedigheyd is wars van dit beroemen.
Jonkvrouwen, hier was plaatz, naar 't vleyen algemeen,
Op uw getal den naam van Musen te bestêen,
| |
[p. 270]origineel
| |
Of van de Gratiën. Dit zyn voor jonger
zinnen;
My walgde allang 't gespuys der Goden, en
Godinnen.
Den besten Adeldom uyt zelfs-verdienste ontstond;
Zoo als de Poësy gegroeidt op eygen grond.
Myn Digt-lust vind zig hier te strak, en eng
omschreven,
Door uwe zedigheyd in Poësy, als leven,
Begaafde Jufferschap, om buyten uw verwyt,
U in te voeren, als ter Zang-heldinnen strydt,
Als and're Pallassen, met pantzers, pluymen, helmen;
Dit wilde uw Roem, in plaatz van luysteren, bedwelmen;
En gantsch te swygen heeft in uw verdienst geen vley,
Naar 't burgerlyk besef; dat ik zoo schoonen Rey
Zouw laten zonder hooft, Leyds-Vrou, en Koninginne
Tot den beroemden trant der Digterlyke Minne;
En gy, bescheydene, stel u ten besten voor,
Dat ik tot zulk een Kroon de Stigtsche-Maagd verkoor
Gy kent haar alle, de Eer van Neerlands Poëtressen
En wie kend Schurmans niet! dien by de Zang-Goddessen
Van 't oude Heydendom voorzeker op Parnas
Tot Tiende Musa lang vergood, verhemeld, was,
Met meerder schyn van rede, als die voor 't kost'lyk kussen
Der zotte Minnaars, om hun geyle vlam te blussen,
*
Goddin
der Bloemen wierd, mits datze aan 't Roomsch gebiedt
Het schand'lyk groot gewin haars schoots ten erfdeel liet.
Hoe weynig mannen in den roem van vreemde Taalen,
Die in gesprek, en schrift de Jonkvrouw afterhalen;
Om; staande voets gereed in Prose of Poësy,
In welk een stof, naar Grieksche, of Roomsche
melody,
| |
[p. 271]origineel
| |
Behalve, na de taal der Europaesche
volken,
Gelyk in Moederspraak te lesen, te vertolken
De Arabers, Syriërs, Hebreërs, en
Chaldêen.
Op 't hoogste; diepste, en swaarst der
Hoofd-verborgendhêen,
Naar 't ligt van 't Heylig woord, en sluytelyke reden,
* Ontegenspreekelyke oordeelen te besteden.
Geen school-geleerdheyd, die haar kennis overtrof;
Terwyl haar ommegang niet gemelyk nog dof,
Al omme Vriendschap, en wellevendheyd deed blyken.
Dus hoefde zy hier in
†
Cornara niet te wyken;
Schoon zy te zedig was den Doctors mutz, en kap,
Als die Venetiane, op de eer der wetenschap,
| |
[p. 272]origineel
| |
Voor duyzend duyzenden in 't openbaar te
ontfangen
Wat Konst haar oog beviel bleef in haar hand gevangen,
En 't werk der ving'ren bragt dat van de Geest te rust.
't Pinceel, boorduur-naald, en graveer-stift was haar lust,
Op Koper, Staal en Glas, en hardste der juwelen;
Dan door den Cimbel, luyt, of Violon te streelen
Den slaap te ontbieden.... zagt; hoe komt my dat ter zin!
Den slaap ontbieden, haar geswoorne Vyandin;
Haar nyver had wel eer die gantsch, en gaar verbannen,
Of wel een sterk
*
Protest daar tegen ingespannen
Als Groote Dierryk deed, om dat die haar betrok,
Wanneerse 's Avonds laat, als zy wel naarstig, drok
Was midden in de loop van haar
† geleerde brieven,
Om haarer Vrienden vraage, of welstand te gerieven,
Jonkvrouwen, 'k heb u dus een Letter-schetz gemaaldt,
Waar door de groote Geest van uw Princesse straaldt,
Meest uyt getuygenis des vreemdelings beschreven,
Gy, haar gezusteren, beschouw hoe wel bedreven
Door Arnouds fyn Pinçeel dit, by haar Beeldenis,
In 't Panpoëticon, gevolgd, getroffen is
't Zal my genoeg zyn met den vinger aantewyzen,
Hoe hoog de Digt-Konst in der Vrouwen G'eest kan ryzen.
De Wereld oordeel. Elk heeft zyn byzondre lust;
Rym 't geen hem meest behaagd zy voor het best gekust.
De Huys-zorgs-last eyscht rust, indien zy zal volduuren;
Begaafde Jufferschap geeft noyt uw ledige uuren
Aan danz, of Tuyschery, in 't dartele Salet,
Daar vaak de kraam der Min te vroeg werd opgezet:
Gy, ga veel liever School by zulke Meesteressen
En leer, by Poësy, Gods-dienst, en Zede-Lessen,
| |
[p. 273]origineel
| |
Uyt spannings oeffening in 't vormen van de
jeugd.
't Is eerlyk Tyd-verdryf, 't welk konst verknogt aan deugd.
Het stoot den Lezer niet, als 't hem gelukt te aanschouwen
Heer Arnouds Schatkist, zoo hy 't Afbeeld aller Vrouwen
Niet vind: 't geweld des Tyds, of Ouderen verzuym,
't Zy viese Zedigheyd den levenden dien luym
Van zoo gemeenzaam by de Mannen te verkeeren
Niet goedkeurd; 't is nogtans myn beurt, en wel ter eeren
('t Geen haar onmoog'lyk is myn Digt-lust te verbie'n)
Dat ik de schildery van haare Geest doe zien,
Zoo 't myne Rym-Pinçeel ten besten af kon malen;
Schoon niet naar 't Grootsch, en Fijn der werken te afterhalen
Dit laat ik aan Heer Smids, en Bruyn, voor nieuwe
stof
Van Galeryen tot dier Digteressen lof,
Voorts op te bouwen, met al 't keurelykst çieraadje,
En by-werk, naar den eysch der Poësy-Stoffaadje.
Dees ruuwe schetz verthoon waar uyt ik eerst begon,
Den Grond, en Doorzigt van
* myn
Panpoëticon.
Niet om 't Bataafsch-Gedigt te teek'nen, te bepalen
In haar volmaaktheid, neen, 't zyn eenlyk Toetzen, Stalen
Men geev' wat toe, indien de letter-Schildery
Der swakke Digt-lust niet voldoed de Poësy
Van Schurmans, schoon geenszins ter halver eysch
voldongen;
Zy swygd: om datze is heesch, en t'eynden A'em gezongen:
Niet dat haar stemme ontbreekt tot meerder roemens stof,
ô Neen! ze is overstelpt door aandrang van haar lof,
En vind zig radeloos, hoe zoo veel konst-genooten,
Die, als Staat-Dogteren, Vrouw Annaas zyde slooten,
Te groeten, naar verdienst in yders waardigheydt.
Dat zy dan ruste, en ik bekorte dezen pleyt;
Slegts als Rol-meester, om der braaven naam, en werken
(En 't is my werks genoeg) eenvuldig aan te merken.
| |
[p. 274]origineel
| |
Waar is de Plaatze, en waar vind ik tog
kranzelyns'
In 't Panpoëticon voor zoo veel goeden Wyns!
Was 't niet een driest bestaan, en keur voor my te hachlyk,
Welke eerst te melden! ja, niet t'eenemaal belachlyk!
Zoo eene gryze dagt, dat hy een Paris was,
En voor zyn swak gezigt nog waande wel te pas,
Uyt zoo veel schoonhêen 't schoonst van alle te
verkiesen!
Dat was al dwalende my in myn zelfs verliezen:
Juyst als een Oud Soldaat, en Minnaar werd veragt,
¶Wien al de opsnydery
van swakheyd maakt verdagt.
|
|