Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

Zwembroek

‘Mijn eerste zwembroek was een achterstevoren onderbroek, want ik kon toch nog niet zwemmen dus dat zou maar zonde zijn. Nu, dertig jaar later, ben ik voor elk nieuw strandseizoen nog heimelijk op zoek naar de mijn gedaante recht wedervarende badbroek, want we zouden vandaag voor een week naar Blankenberge, Bie en ik en aan definitief slap lopen te hangen in mijn eigen lichaam in plaats van nog twee, drie jaar fier ermee rondstappen heb ik nog niet toegegeven.

Op wereldschaal is het probleem van mijn ideale zwembroek marginaal. Zelfs zou het helemaal niet bestaan wanneer ik mij maar niet zo erg zou kunnen schelen. Maar ja achteraan de rij gestaan toen de stevige mannenbenen werden uitgedeeld, dus alle beetjes helpen en wanneer ik mij mezelf nu maar in zwembroek onder ogen durf blijven komen dan wil ik daar best een ander drukkend manko tegen wegschrappen, voelt u wel. Zo zit ik.

Mijn eerste echte zwembroek was een striemend, lichtblauw katoenen driehoekje. Dit bracht mij voor altijd mijn overdunne bovenbenen aan mijn verstand en dat ik daar een flatteuzere volgende zwembroek bij moest zien te krijgen, ook al omdat mijn onverhoeds de kop opstekende jongens-erekties er een schaamteloze “tent” van maakten.

Gelukkig waren er nòg uit de grotere jongens, die hele zinderende zondagen lang glazig likkebaardend rondstapten met een permanente tent in hun zwembroek, zonder dat zij dit zelf in de gaten hadden. Vooral op de goedkopere strandstukken wemelde het van de rechtstreeks uit de asfaltjungle stammende tijgerbroekjes waar je een mica kammetje half bovenuit diende te dragen. Gedurende de twaalfde zomer van mijn leven heb ik er zo eentje geprobeerd (hoe ze me zaten kon me nooit schelen, als ze maar stonden) maar toen verschenen plotseling de eerste veterbroekjes dus ik als de kippen erin want deze twee touwtjesgewijs dicht te rijgen zijdeglanzende pandjes bleven links en rechts van de drager een stuk zijdij vertonen, waardoor ze zouden zien dat ik veeleer stevig, katachtig bijna gebouwd was dan mager en stakig, wat men op grond van alleen mijn benen mocht vermoeden.

[p. 106]

Mijn veterbroekje was kanariegeel. De van boven veel driehoekiger en van onderen veel golvender gebouwde jongens die voortdurend tussen mij en de meisjes gingen liggen of op hun handen staan, droegen allemaal zwarte veterbroekjes. Zo hoorden die broekjes ook, zwart. Natuurlijk weer die stomme moeder van me! Terwijl ik nog zo zeg Zwart Zwart, om dan een Gele te nemen!

Dus op een middag van strand thuisgekomen, kansloos verliefd, en het nog vochtige, verzande veterbroekwerkje onder de doorgenatte bovenbroek vandaan geschraapt en woest huilend weggedonderd, omdat Helmi niet met mij wou maar met Adje, die een zwarte veterzwembroek had.

Die zomer (1954) verder niet meer naar Kijkduin geweest. Maar wie kwamen daar na een jaar uit Amerika overwaaien? De nylon zwemshorts met binnenbroekje waarin kleingeldzakje! Ik dacht: dat zal schelen. Want door die pijplengte zien ze niet hoe dunnetjes mijn benen aan mijn romp vastzitten. Maar na één keer te water flodderde mijn binnenbroekje zó dat iedereen alles kon zien hangen, als ik over ze heen zou springen en ze toevallig omhoog zouden kijken.

Dat komt die vierde zwembroek, kwam zoals alle textiel toen in onze haagse kringen, bij C en A vandaan. Elke Amsterdamse, Rotterdamse of Haagse jongen met een béétje smaak, die ergens diepweg voelde dat het allemaal best ergens heel anders om zou kunnen draaien, later in zijn leven, trachtte toentertijd uit alle macht weg te komen bij C en A omdat alles wat bij C en A in de rekken hing weliswaar voordelig en stevig was, maar in volslagen onbegrip en jongenszielloos nagenaaid van de oorspronkelijke klerenversies: zo ook deze van huis uit amerikaanse zwembroek en later de geruit blokkende bardotjurken en wat C en A van de originele Roy Rogers en de JSB-spijkerbroeken durfde maken! Op hun krioelende kinderafdeling heb ik knapen van dertien, veertien jaar zien huilen als kleine kinderen wanneer zij 's zaterdagsmiddags door hun moeders in opzichtig vervalste spijkerbroeken werden gehesen. Gele, groene, ja zelfs oranje pijpomslagen met twee keer te grote ruiten durfden ze te maken; stiksels, die alleen maar rood mochten zijn, juinde C en A er in groen, blauw, wit en hardgeel doorheen; spijkers waren vaak helemaal niet of juist in overdreven hoeveelheden aan de “originele spijkerbroek” genageld en zo kan ik nog wel even doorgaan maar gelukkig begon ik toen een krantenwijk en kocht voortaan mijn eigen zwembroeken. Niet dat dit enig verschil maakte want ik had er daarna nog vier en in geen van allen droegen mijn benen mij goedkeurend weg.

Nee, zucht, ik zal doodgaan en het zal er niet hebben ingezeten. Daarom schakel ik van Opkrikken terug naar Afdekken en doe ik nu deze tot ver over mijn knieën vallende Bermuda-short en dit snelgestreepte trainingspak voor er over heen in onze badtas, want Bie staat beneden te toeteren dat we moeten.’

Koot