Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
Logo DBNL Ga naar de homepage
Logo DBNL

Hoofdmenu

  • Literatuur & taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taalkunde
    • Collectie Limburg
    • Collectie Friesland
    • Collectie Suriname
    • Collectie Zuid-Afrika
  • Selecties
    • Collectie jeugdliteratuur
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • Collectie e-books
    • Collectie publiek domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Periode
    • Middeleeuwen
    • Periode 1550-1700
    • Achttiende eeuw
    • Negentiende eeuw
    • Twintigste eeuw
    • Eenentwintigste eeuw
Het groot bescheurboek (1986)

Informatie terzijde

Titelpagina van Het groot bescheurboek
Afbeelding van Het groot bescheurboekToon afbeelding van titelpagina van Het groot bescheurboek

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (26.51 MB)

Scans (62.65 MB)

ebook (28.88 MB)

XML (1.51 MB)

tekstbestand






Genre

proza
non-fictie

Subgenre

non-fictie/geschiedenis/tijdsbeeld(en)


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

Het groot bescheurboek

(1986)–Wim de Bie, Kees van Kooten–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders


Vorige Volgende
[pagina 147]
[p. 147]

Wie ben ik? door aad de bie

werd geboren op 13 mei 1937 als zoon van een leraar duits en diens vrouw te helmond en is dus stier. brak op zijn 14e jaar met de rooms katholieke kerk. haalde na 7 jaar HBS-diploma. militaire dienst. nu niet meer te geloven: werd reserve 1e luitenant der artillerie. daarna: kantoorcarriëre.

commies-b op het kantoor van een machinefabriek. getrouwd, drive-in woning, peugeot, vakanties in zuid-frankrijk. keerpunt. ernstige stress. gescheiden zegde baan op ging andralogie studeren. jaren van wanhoop, schuldgevoelens en eenzaamheid. liet zijn haar groeien. weigerde op te komen voor herhalingsoefeningen. groeiend politiek bewustzijn. werd lid van de PSP, aktief in aktiegroepen. milieu-freak. houdt van moderne beeldende kunst, eksperimenteel en politiek tejater. lievelingsschrijvers jan wolkers en gerard reve. leest NRC-handelsblad en de waarheid. vindt het bezwaar van een baard dat je daardoor heel moeilijk je bord kunt schoonlikken. voorkeur voor bruine kroegen. lichte maar hardnekkige neiging tot alkoholisme. sinds 1969 kultureel werker van buurthuis Den Dol in middelgrote stad. uitgangspunt van zijn agogies handelen: samendoen met de betrokkenen.



illustratie

Den Dol

Wie twee jaar geleden buurthuis Den Dol zou zijn binnengelopen, zou niet weten wat hij zag. Wat een goed georganiseerde, soepel lopende machine was hier aan het werk! Overal gonsde en bromde het. Wat een aktiviteiten!

Handwerkklups, praatgroepen, handenarbeid, VOS-kursussen, bejaardenkaartmiddagen, straattejaterrepetities; geen plek in ons buurthuis bleef onbenut.

Op mijn kantoortje hing een groot planbord met veelkleurige vlaggetjes, want daar hing alles vanaf: alleen een nauwgezette planning en strakke organisatie kon de uit zijn voegen barstende aktiviteit in goede banen leiden.

Ja, let wel: MIJN planning en MIJN organisatie, want IK was het die alles regelde, IK was het die de deelnemers in de buurt optrommelde en entoesiast maakte, IK belde alle instanties af om te vragen waar de subsidie bleef, IK sloeg met de vuist op tafel als er een konflikt moest worden uitgepraat.

En de deelnemers?

Die vonden alles allang best. Die deden wel wat IK ze zei.

Die stapten wel in het door MIJ gespreide bedje.

Maar voldeed ik wel aan de door mij, als agogiese werker, zelf geformuleerde doelstelling: het aktiveren van de deelnemers? Vertrok ik wel uit de konkrete ervaring van de deelnemers? Nee, geleidelijk kwam ik erachter dat het ogenschijnlijk allemaal prima liep in Den Dol, maar dat ik tekort schoot in de verwerkelijking van mijn eigen doelstelling.

Ik als werker, werkte me uit de naad, maar liet de deelnemers als volgzame hondjes, als makke schapen achter mij aan hollen. Terwijl Den Dol juist het centrum zou moeten zijn, waarin de deelnemers zich bewust gaan worden van de konkrete situasie van hun eigen kontekst, om van daaruit zich te ontdoen van de vervreemding die voorvloeit uit die konkrete situasie waarin zij zich bevinden.

En ik begon weer te studeren in de paar nachtelijke uurtjes die mij overbleven, om te zoeken naar een nieuw teoreties uitgangspunt, dat dichter bij mijn doelstelling als agogies werker zou liggen en dat mij het handvat zou moeten verschaffen aan mijn eigen konkrete situasie in Den Dol, d.w.z. dat mijn konkrete situasie geen ruimte liet aan de deelnemers om hun eigen konkrete situatie te (leren) ontdekken.

Gelukkig vond ik al gauw een nieuw teoreties vertrekpunt in een stokoud (1966!) werkje van Helen U. Phillips: Essentials of social group work skill. Bij één van die skills - vaardigheden - die de werker moet hanteren, het stimuleren en gebruiken van groepsrelaties, brengt zij het begrip ‘metodiese terughoudendheid’ ter sprake.

En toen ging er bij mij een lichtje branden!

Metodiese terughoudendheid, d.w.z. je als werker aktief beperken, zodat de ander de gelegenheid krijgt zichzelf te ontdekken en ontplooien.

Metodiese terughoudendheid betekent dus in de eerste plaats RUIMTE.

Door jezelf aktief beperkend op te stellen, schep je de ruimte om een ander zijn eigen konkrete situatie te laten beleven en naar maatregelen te zoeken die verandering kunnen brengen in die konkrete situasie.

En langzamerhand ging ik die metodiese terughoudendheid in het werk in brengen. Dat ging met veel pijn!

Want voor een aktieve werker als ik was, viel het niet mee, om nu ineens met jeukende handen in mijn kantoortje te zitten onder de lege plek waar eerst mijn planbord hing, en de hele Den Dol aan de deelnemers zelf over te laten.

[pagina 148]
[p. 148]

't Is met recht een AKTIEVE beperking die je jezelf oplegt met de metodiese terughoudendheid!

Hoeveel kilometers heb ik niet afgeijsbeerd?

Hoe meer ik erover nadacht, hoe duidelijker 't voor mij werd, dat de metodiese terughoudendheid aansloot op mijn eigen mensvisie, waaraan ik het doel van mijn agogies werk ontleen: mensen helpen om in hun eigen situatie, eigen verantwoordelijkheid te nemen, met betrekking tot datgene waartoe zij van binnenuit gemotiveerd zijn.

Maar juist omdat mijn mensvisie zo haarscherp korrespondeerde met de metodiese terughoudendheid, kon ik overeind blijven in de stormen die in Den Dol gingen woeden. Want dat de deelnemers zeer sterk reageerden op mijn eigen veranderde konkrete situasie, omdat ik mij aktief beperkend ging opstellen, dat was buiten kijf!

De deelnemers kregen het gevoel dat zij aan hun lot waren overgelaten: hun buurtwerker, hun Leider, hun Steun en Toeverlaat deed ineens niets meer! Zat de hele dag in zijn kantoortje voor zich uit te staren!

Ja, ze moesten eens weten hoe ik me zat te verbijten! Ik ging door de hel! Dat hele klien en strak georganiseerde buurthuis Den Dol desintegreerde in no time. Ik zag 't onder mijn ogen gebeuren. Moest ik ingrijpen?

Nee, niet doen! Aktief zijn in het beperken.

Laten ze er zelf maar achter komen!

Het eerst viel de Bejaardenkaartmiddag weg, omdat ze de kantine een paar keer gesloten vonden.

Ja, dank je de koekoek, die kantine werd in feite door MIJ beheerd en elke dag rekende IK de kassa tot op de cent na! En ook in de kantine stelde ik me terughoudend op, met maar één doel voor ogen: laten ze maar zelf ontdekken hoe ze ook deze lagere behoeften (natje en droogje) ZELF kunnen regelen. Vanuit die konkrete situasie moet dat leiden tot het stellen van wezenlijke vragen. Hoe komt die koffie, hoe komt dat pilsje, hoe komen die koeken daar eigenlijk in die kantine?!

En zo zit je van je eigen mikro-situasie in de makro-ekonomiese vraagstukken, waar zij allemaal mee te maken hebben.

In de praatgroepen was ook een duidelijke beweging-naar-binnen te konstateren.

Bijna elke dag werd ik door de deelnemers zelf op het matje geroepen. Waarom ik niks meer deed...En ik werd er toch voor betaald...Ze eisten dit, ze eisten dat...

En ik legde 't ze wel uit, maar ik kon 't nog niet tastbaar maken, niet levend, wat dat wilde zeggen: ‘metodiese terughoudendheid.’ Afwachten, dacht ik maar.

Vanmorgen zag ik het eerste konkrete resultaat van de door mij zo bewust toegepaste metodiese terughoudendheid.

Ik vond namelijk een brief in de bus waarin CRM mij met ingang van vandaag op nonaktief stelt en mij na drie maanden ontslag verleent!

Wat was er gebeurd?

Een delegatie van buurtbewoners had gisteravond de hal van het ministerie van CRM in Den Haag bezet, tot ze een staatssecretaris te spreken zouden krijgen. Die kwam en nam geen halve maatregelen, zie boven.

Ja, 't kwam natuurlijk wel even raar bij me aan, maar nu ben ik er toch niet ontevreden over. Want de metodiese terughoudendheid heeft gewerkt!

De deelnemers hèbben zich dan toch maar even hun eigen menswording gerealiseerd vanuit hun eigen kontekst.

Ik denk dan ook dat ik niet ga protesteren of in beroep ga tegen mijn ontslag. Nee, ik stel me gewoon terughoudend op.

Daarvoor heb ik ook tien jaar té fijn gewerkt in Den Dol.

 

Aad de Bie, werker


Vorige Volgende

Footer navigatie

Logo DBNL Logo DBNL

Over DBNL

  • Wat is DBNL?
  • Over ons
  • Selectie- en editieverantwoording

Voor gebruikers

  • Gebruiksvoorwaarden/Terms of Use
  • Informatie voor rechthebbenden
  • Disclaimer
  • Privacy
  • Toegankelijkheid

Contact

  • Contactformulier
  • Veelgestelde vragen
  • Vacatures
Logo DBNL

Partners

Ga naar kb.nl logo KB
Ga naar taalunie.org logo TaalUnie
Ga naar vlaamse-erfgoedbibliotheken.be logo Vlaamse Erfgoedbibliotheken