Naar een nieuwe Bescheurman
Nou kijk, hier is Jonst weer.
Ik heb een tijdje terug op de Bescheurkalender een beetje kunnen ekspliciteren in wat voor konkrete situatie ik me als heteroman zo'n beetje bevond. Nou, dat heeft heel veel schriftelijke en mondelinge reakties opgeleverd waar ik ontzettend blij mee was.
Mijn opmerkingen zijn dus kennelijk niet als waardevrij overgekomen en heel veel mannen konden ze plaatsen binnen de maatschappelijke en historische kontekst waaruit ze waren voortgekomen.
Ontzettend veel heb ik gehad aan de opmerking van Henk van dat de struktuur van een maatschappij bepaald wordt door een ideologie, en dat als je fundamenteel iets veranderen wil, dat je dan om te beginnen beter kan proberen te herkennen op welke manier die ideologie als normsysteem bepalend is voor je eigen gedrag om er vervolgens verandering in te brengen.
Annette zegt zelfs altijd onomwonden dat ik nog veel van haar kan leren. En ik geloof dat ze daar gelijk in heeft. Zoals zij bezig is haar eigen identiteit en autonomie te ontwikkelen, daar kan ik nog lang niet aan tippen. Terwijl ik zo zacht mogelijk probeer te zijn en zo weinig hanig als maar kan, twijfelt zij aan mijn fundamentele oprechtheid. ‘Schaam je toch niet zo, lul de behanger die je bent’, zegt ze vaak. Hard, maar zeer terecht. Ze wil dat ik net zo trots ben op mijn man-zijn als zij op haar vrouw-zijn. Ik moet dat man-zijn van mij dan ook als het ware opnieuw invullen. Dus trots en krachtig aan de ene kant, ‘me lekker voelend in mijn man-zijn’, maar aan de andere kant mijn zachtheid en gevoeligheid die ik wel degelijk heb, tot ontplooiing brengen.
Ook moet ik proberen mijn bewondering voor haar niet teveel tot uitdrukking te brengen, want die bewondering sterkt haar maar al te graag in haar machteloosheid. Het bevestigt haar in een situatie waar ze nu juist uit weg wil breken.
Dat betekent dus dat ik veel van mezelf moet achterhouden en Annette hamert er juist op dat ik niets van mezelf verstop.
Nou kijk, die worsteling met de eerlijkheid daar heb ik het best moeilijk mee. Gelukkig ziet Annette mij nog wel degelijk als een man. Geloof ik. Hoop ik.
Ook in mijn werksitutatie krijg ik nu reakties van heterobescheurders die ontzettend veel van hun problemen in die van mij herkennen.
Maar op de werkplaats is het zo moeilijk een sfeer te kreëeren waarin we onze gevoelens bewust kunnen maken, ze in kaart brengen, benoemen, vragen waar ze vandaan komen om tenslotte bij ons authentieke gevoel te komen en dan als komplete man-mens naar inzicht en gevoel te kunnen handelen.
We zouden graag gemeenschappelijk willen en durven kotsen over mannen, niet meer meedoen, weerstand bieden aan de uitzuigende druk van de apparatenomgeving. Samen kiezen voor de radikale keuze van een radikaal gevecht: het niet meer meedoen.
Nou, zijn er bescheurmannen die zich aangesproken weten door mijn voeluitingen? Laten we proberen er samen over te praten en op zoek te gaan naar onze eigen specifieke fronten waarop we ons man-zijn innerlijk kunnen beknokken en ophouden alleen maar Neuker te zijn.
Ik stel voor dat we elkaar aanstaande dinsdagavond om 19.00 uur ontmoeten in de Stationsrestauratie van Haarlem. Dan zien we wel. Okay?
Ik ben te herkennen aan het kalenderblaadje van gisteren dat ik op de plaats van mijn hart zal spelden. Jullie ook? Laten we konfrontatiesituaties kreëeren waarin mannen eindelijk hun eigen keuze kunnen motiveren.
Jullie Jonst.
Auteursrechtelijk beschermd