Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
Logo DBNL Ga naar de homepage
Logo DBNL

Hoofdmenu

  • Literatuur & taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taalkunde
    • Collectie Limburg
    • Collectie Friesland
    • Collectie Suriname
    • Collectie Zuid-Afrika
  • Selecties
    • Collectie jeugdliteratuur
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • Collectie e-books
    • Collectie publiek domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Periode
    • Middeleeuwen
    • Periode 1550-1700
    • Achttiende eeuw
    • Negentiende eeuw
    • Twintigste eeuw
    • Eenentwintigste eeuw
Het groot bescheurboek (1986)

Informatie terzijde

Titelpagina van Het groot bescheurboek
Afbeelding van Het groot bescheurboekToon afbeelding van titelpagina van Het groot bescheurboek

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (26.51 MB)

Scans (62.65 MB)

ebook (28.88 MB)

XML (1.51 MB)

tekstbestand






Genre

proza
non-fictie

Subgenre

non-fictie/geschiedenis/tijdsbeeld(en)


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

Het groot bescheurboek

(1986)–Wim de Bie, Kees van Kooten–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders


Vorige Volgende

Modermisme

Nu wij onze vakanties als afgelopen moeten beschouwen en iedereen alweer lang en hard aan het werk had moeten zijn lijkt het mij, met het oog op de vakantie van volgend jaar, verstandig om vast te stellen dat dit zeker de tiende keer was dat ik het zelfde stapeltje Boeken-die-ik-nog-moest-lezen had meegenomen en dat ik in Laurence Sterne's ‘The Life & Opinions of Tristram Shandy’ wéér niet verder gekomen ben dan de beroemde Zwarte Bladzijden (de pagina's 61 en 62 in de Penguin Editie); dat ‘De Toverberg’ van Thomas Mann opnieuw ongelezen mee terug naar huis gaat en dat ‘De Dood in het Hart’ (deel Drie van Sartre's ‘De Wegen der Vrijheid’) nogmaals op de vakantie van volgend jaar moet wachten, wanneer er wéér niets van Lezen zal komen.

Hoe komt dat toch?

Hoe is het in Zonsnaam mogelijk dat ik, ongehinderd door Telefoon, Telegraaf, Televisie, Post, Dieren en Planten, in drie weken tijd weer niet meer dan, pakweg, dertig serieuze bladzijden heb kunnen lezen? Laat ik mijn vakantie-dagindeling eens nalopen om te zien of wij samen ergens het lek kunnen vinden waardoorheen al die leestijd telkenjare op raadselachtige wijze verdwijnt.

Omdat wijn in de vakantie goedkoper is, lekkerder smaakt, gezelliger drinkt en makkelijker wegklokt dan thuis, sta ik hier als regel niet voor tien uur op. Broodjes halen, koffie zetten, kinderen aan tafel krijgen, ontbijten. Tijdens het ontbijt de aan de haven gekochte ‘Nice-Martin’ lezen, want we zitten hier in Italië, maar ik spreek noch lees die taal. Wel had ik de Teleaccursus Italiaans bij me, met leerboeken en twee cassettes om, langs de vloedlijn joggend, met mijn Walkman op de uitspraak te repeteren, maar ook van dit plan kwam geen syllabe terecht - door de warmte bevangen, lekten de batterijen al meteen de tweede ochtend uit, in mijn zwembroek, tussen de buikrand waarvan ik het apparaatje had weggestoken; zodat ik de studie pas kan hervatten wanneer de radiozaak in Holland erin geslaagd zal zijn mijn vastgekoekte afspeelmechanisme schoon te bikken.

Afgezien van die dagelijkse Franse feestkrant (Brigitte Bardot in kleur!) lees ik voor twaalven niet meer dan wat losse teksten op potten jam, plus een enkele gebruiksaanwijzing. Vervolgens gaan wij naar het strand; ik dus met medeneming van een Meesterwerk.

Op het strand eerst wat zwemmen en een stukje snorkelen, in zee. Daarbij twee dode zeeëgels vinden, drie rare schelpen en vier mooie steentjes, die wij op onze uitgerolde rietmatten gedurende een kwartier nauwkeurig gaan liggen lezen. Dan wil ik juist aan de Echte Literatuur beginnen, wanneer een Hollandse vriend komt aangewapperd met het Algemeen Dagblad van eergisteren, dat hij twee dorpjes verderop speciaal is wezen halen!

Deze krant wordt eerlijk verdeeld en zelfs het onnozelste artikeltje (en dat zijn er nogal wat, in het Algemeen Dagblad) wordt gespeld. Dan is het tijd voor de lunch. Hier drinken wij witte wijn bij, vanwege de warmte, waardoor wij gedurende de uren tussen twee en vier in een droomrijke slaap verwijlen, waar niemand zich voor hoeft te generen, omdat men in deze landen zo verstandig is geweest elke tuk zijn eigen naam te geven.

[pagina 313]
[p. 313]

‘Sliep jij?’

‘Welnee, hoe kom je dáár nou bij? Ik deed mijn siësta!’

Na de siësta pak ik mijn boek en wil juist met genieten beginnen wanneer het hinderlijk begint te waaien. Zodat mijn Meesterwerk flapperend zichzelf leest en ik er nauwelijks aan te pas kom. Gelukkig heeft ook de strandwind zijn eigen naam (Mistral, Tramontane, Scirocco).

‘Ik heb “Der Mann ohne Eigenschaften” van Robert Musil niet kunnen lezen, door de Scirocco’ klinkt als ekskuus een stuk degelijker dan ‘Ik ben dit jaar niet veel verder gekomen in “Pride and Prejudice” van Jane Austen, door de wind.’

We dollen dus nog een half uurtje met de golven en daarna pakken we onze badspullen, boeken en vliezen om weer op huis aan te gaan.

Nu zijn wij van vijf uur 's middags tot negen uur 's avonds bezig met het inkopen, toebereiden en opeten van ons avondmaal. Rode wijn, drinken wij erbij. Tussen toetje en koffie spuit ik de slaapkamer van de kinderen insektenvrij en zodra de kleintjes liggen, installeren B. en ik ons op het balkon om nog wat te babbelen, want voor je het weet zit je de hele dag met je neus in de boeken en van een goed gesprek tussen man en vrouw komt dan weinig meer terecht.

Na een kwartiertje schenkt B. twee glaasjes Sambucco in (sterke drank heet hier gelukkig geen ‘Borrel’, maar ‘Spijsverteerder’), terwijl ik onze slaapkamer vrijspray van mogelijke muggebeten. Een half uur later gaan we naar bed en nu, terwijl ik dit opschrijf weet ik plotseling door welk gat van de dag die leestijd verdwijnt: het is dit uurtje voor het slapen gaan! Thuis is dit de tijd waarin ik snel, geconcentreerd en ongestoord door de Wereldliteratuur raas, maar hier hebben we net gespoten tegen de muggen en als ik nu het licht weer aanknip om te lezen is alles voor niets geweest!

Dat raadsel is dus opgelost: het was achtereenvolgens de schuld van de Mosquito's, Les Mouches en Gli Zanzare dat ik Tristram Shandy nog altijd niet heb gelezen!

Thuis groeit inmiddels een stapel kranten, weekbladen, brieven, giro- en bankschriften, ansichtkaarten en belastingsaanslagen tot boven manshoogte en het vooruitzicht deze papierberg straks te moeten afgraven bederft het plezier van de laatste dagen hier.

Ik heb overwogen mijn schoonmoeder, die op het huis past, te bellen en te vragen of ze de hele, drie weken dikke stapel kranten en tijdschriften vóór onze thuiskomst wil wegkieperen, zodat ik alleen de post overhoud, wat al verschrikkelijk genoeg is - je opent de bovenste giro-enveloppe van het financiële stapeltje en je denkt ‘goddank, nog net geen negatief saldo’, maar dan blijkt dit velletje het afschrift van de dag na je vertrek te zijn en wanneer je een kwartier later het meest recente formuliertje uit de hoop opvist zie je jezelf wel degelijk voor duizenden guldens rood staan; er zitten achterhaalde geboorteaankondigingen en rouwkaarten tussen de post waar je zoveel weken later alleen nog maar met overdreven kado's of extreme bewijzen van deelneming op kunt reageren en waarschijnlijk op precies hetzelfde moment dat jij in die zeeëgel trapte blijkt de deurwaarder vergeefs te hebben aangebeld (schoonmama was even met de honden uit) en een dreigend visitekaartje te hebben achtergelaten - maar ik weet dat mijn nieuwsgierigheid en mijn angst iets in Nederland ‘gemist’ te hebben het toch weer zullen winnen van mijn efficiëncy; als we overmorgen veilig langs Beaune weten te sturen en B. en de kinderen tegen twaalven 's nachts uitgeput in hun bed tollen zal ik met behulp van enkele Borrels, om te beginnen alle oude kranten doornemen!

En terwijl ik terugblader in de tijd zal mijn verse bruine huidskleur evenredig wijken: 's ochtends tegen vieren eindelijk beland bij de ‘Volkskrant’ van 19 juli (de ochtend na ons vertrek) ben ik weer even wit als op die datum. Zal ik dan maar niet beter naar bed gaan? Nee, ik ga ook alle post nog doornemen om, steeds bleker wordend, vast te stellen in welke projekten ik hoever achterop ben geraakt en ten opzichte van wie ik in gebreke ben gebleven.

Tegen achten zal ik uitgeperst in bed stappen en een gat in de dag slapen, waardoor ik nog diezelfde middag alweer een hele ochtend moet inhalen!

Het is een afschuwelijke Moderne Waarheid en wie weet wat er tegen te doen valt mag het zeggen: vakanties zijn er niet langer om in ‘bij’ te komen, maar om door achterop te raken.

 

Koot


Vorige Volgende

Footer navigatie

Logo DBNL Logo DBNL

Over DBNL

  • Wat is DBNL?
  • Over ons
  • Selectie- en editieverantwoording

Voor gebruikers

  • Gebruiksvoorwaarden/Terms of Use
  • Informatie voor rechthebbenden
  • Disclaimer
  • Privacy
  • Toegankelijkheid

Contact

  • Contactformulier
  • Veelgestelde vragen
  • Vacatures
Logo DBNL

Partners

Ga naar kb.nl logo KB
Ga naar taalunie.org logo TaalUnie
Ga naar vlaamse-erfgoedbibliotheken.be logo Vlaamse Erfgoedbibliotheken