De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 2

[p. 248]

Rijkdom.

Neen, mijn kind, geen aardsche schatten

Houden waren rijkdom in.

Jezus leerde ze ons versmaden

Op des Tempels hoogen tin.

Jezus leerde ze ons verachten

Voor het onvergangbaar goed.

Ja, de dwaas alleen kiest rijkdom

Voor den vrede van 't gemoed.

Wie om roem, of schat, of aanzien,

Ooit zijn plicht vergeten kon;

Waan niet, hoe hy ook mocht brallen,

Dat hy by die ruiling won!

Menig arme sterft in 't jammer,

Vlekloos, en zijn' plicht getrouw,

Die de rust van 't rein geweten

Voor geen wareld ruilen zou.

Ach, de trotschaart, die by 't sneven

Niet dan op zijn rijkdom ziet,

Voelt het vlijmen van den doodsnik;

Haar verkwikking voelt hy niet.

Neen, mijn knaapjen, 't waar genoegen

Springt uit ééne bron slechts voort:

't Is de zielrust in den boezem,

Door geen zelfverwijt gestoord.

[p. 249]

 

Wel hem, die met blijde erinn'ring

 

Aan den weldoorleefden dag,

 

Zich met onbeladen boezem

 

Tot zijn Heiland wenden mag!

 

 

 

Wen gy by uw morgenbeden

 

De Almacht om zijn zegen smeekt,

 

Bid alleen om 't brood van heden,

 

Dat gy 't met Gods zegen breekt!

 

 

 

Wen ge in eenzame avondbede

 

U des Hemels schuts beveelt,

 

En geen knaging van 't geweten

 

U de zoete rust ontsteelt,

 

 

 

ô Dan zijt ge rijk, mijn knaapjen,

 

Boven al wat rijkdom heet;

 

Dan zal God u schatten geven,

 

Daar zijn dierbre Zoon voor leed!