De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 2

Wilt gylieden ook niet weggaan?
Joannes VI, 67-69.^*

Als velen keeren van het pad

Naar Sions heilge tempelstad,

Om de ijdle wareld aan te kleven,

Hoe droef is dan mijn ziel te moê;

Dan dunkt my, roept my Jezus toe:

‘Mijn volgling, wilt gy me ook begeven?’

Ach, Heer! met zulk een hart als 't mijn',

Hoe zou mijn voetstap zeker zijn

Zoo eigen kracht my hier moest baten?

Ik voel, ik weet het, dat mijn voet

Als Gy my loslaat, dwalen moet!

Ja, Heer! ik zoude U meê verlaten!

* Gedichten, 93.

[p. 381]

 

Maar Gy-alleen zijt machtig, my

 

Rampzaalgen zondaar, aan uw zij'

 

Het pad des heils te doen bewaren.

 

Tot wien, of waar, in mijne ellend

 

Den voet om redding heen gewend,

 

Zoo ik 't gelei uws arms liet varen?

 

 

 

Waarheen - keerde ik my van U af

 

Dien God my tot behoudnis gaf?

 

Gy zijt de Kristus, die beloofde,

 

Die bloedde voor mijn schuld, en stierf,

 

Het eeuwig leven my verwierf,

 

En me aan des afgronds boei ontroofde. -

 

 

 

Geen mensch of Englenbystand kon

 

My baten. By de Liefdebron

 

Alleen staat my behoud te hopen.

 

Niets komt me in mijne ellend te stâ

 

Dan deze Welbron van Genâ,

 

Door Jezus sterven voor my open!

 

 

 

Mijn ziel heeft rust in 's Heilands stem:

 

Ik werp mijn zorgen vrij op Hem:

 

Zijn liefde-alleen kan zalig maken!

 

Zy, zy-alleen verrukt het hart,

 

En doet my in dit dal van smart

 

Reeds Hemelsche genieting smaken.

 

 

 

ô Heiland! weet ik wat ik waag,

 

Wanneer ik andwoorde op die vraag

 

Die 't hart des Kristens moet doen beven!

 

Maar neen: ik andwoorde U gerust,

 

Van uwen onderstand bewust:

 

Neen, Heer! ik zal U nooit begeven!

 

 

 

Uit de ‘Olney Hymns’.