De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 5
(1857)–Willem Bilderdijk–
AuteursrechtvrijVredehaat.Ga naar voetnoot*Mijne ziele heeft lang gewoond by de genen die den vrede haten. Wie zijn zy die den Vrede haten?
Wie, dan uw haters, Vredevorst?
Wie, dan die woedende onverlaten
Wier ziel naar bloed en gruwlen dorst?
Wie, dan verraad- en oproerstokers,
Wier moedwil vorstenthronen sloopt;
Wier pijlen ramm'len in hun kokers,
In 't gift des Lasters ingedoopt?
| |
[pagina 316]
| |
Hun door 't Geweld gepeesde bogen
Gewapend door Verdelgingzucht,
Staan reeds in de ijzren vuist gebogen,
En drijven 't moordtuig door de lucht.
Hun doel is 't hart der Godgezinden;
Maar, vlei u, trotsche Razerny!
Verspreid door d'adem van de winden,
Snort ons hun ijdle zwerm voorby.
Wat doet, wat hebt gy voor, Vermetelen?
Wat wilt ge u in dien overmoed
Op Rijks- en Kerkgestoelte zetelen,
En schoppen 't outer met den voet.
Wat durft ge die hun God belijden,
Wat, God in zijn Gezalfden Zoon,
Door 's Afgronds legermacht bestrijden,
En steken de Almacht naar de kroon?
Balddadigen, van hoogmoed dronken,
In ontucht, list, en smaad volleerd,
Wat braakt ge op ons de Helsche vonken
Waarvan u 't ingewand verteert?
Gaat, steekt de bloed-, de moordstandaarden
Van 't Jakobijnendom weêr op;
Ontbloot de in 't bloed verbeten zwaarden;
En huldigt uwen Afgodspop!
Wy, in de Mogendheid des Heeren,
Aan Jezus voeten neêrgeknield;
Wy, die geen Heidensche Outers eeren,
Wy weten, wie uw hart bezielt!
Wy zien, wy hooren, 't grijnzend loeien
Der vlam die uit zijne oogen schiet,
Zijn muil van Helsche kolen gloeien;
Maar beven voor dien Moloch niet.
| |
[pagina 317]
| |
Wat zoudt Gy 't Christenhart vertsagen,
Dat, boven aard en wareldlot
Op vleugels van 't Geloof gedragen,
Met al 't geweld dier moordgrub spot!
Neen, waant die rots niet om te stooten,
Niet af te breken door uw macht,
Die 't Godlijk Bloed heeft overvloten
Des Offerlams, voor ons geslacht!
Ontzinden! vest uw ranke stoelen
Op stapels van verbrijzeld puin!
Gy moogt ze met ons bloed bespoelen,
Maar wacht uw opgestoken kruin!
Ja, schiet vrij 't harnas om de leden,
De God van ons betrouwen leeft;
De Bergen schudden op Zijn treden;
De vlakte schokt en de afgrond beeft.
Hy leeft, de ontzachbre Gruwelwreker,
Wiens machtige arm het wit niet faalt.
Zijn bliksemschichten treffen zeker,
Al heeft uw voorhoofd zich verstaald.
Zijn oog, vol zachtheid, gunst, en zegen,
Slaat met een wenk Zijn vijand neêr;Ga naar eind1
En - treedt Hy u gewapend tegen,
Verwatenen, gy zijt niet meer!
1824.
|