De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 5

[p. 379]

Liefde.^*

Πλήρωμα οὖν νόμου ή ὰγάπη.

Rom. III, 10.

Rom. III, 10.

Liefde, ja, is Wetvervulling!

Liefde, maar (mijn ziel,) tot wien?

Mogen wy die waarheid zien

Zonder valsche schijnomhulling!

Ach, wat liefde heeten mag,

Is in 't hart niet opgesloten,
Spruit niet uit in dorre loten,

Maar verhemelt ons gedrag.

't Is geen week, hartstochtlijk zuchten;

Schreien by eens anders pijn;

't Jammer deelen in den schijn,

Maar er d' aanblik van ontvluchten

Met een half-afkeerig hart:

't Is by 't weenen ook verzachten,
't Oor niet leenen aan de klachten

Waar de hand gevorderd werd.

't Is, met ijver toe te snellen,

Waar de bede nog vertraagt:

Onverschrokken, onvertsaagd,

Zich ten doel des moedwils stellen,

Waar men de onschuld vloekt of moordt;

Met vervolgden willig lijden,
En voor de eer zijns Heilands strijden,

Wien geheel ons bloed behoort.

* Navonkeling II, 66.

[p. 380]

 

't Is aan God en Heiland hangen,

 

Voor Zijn glorie gants gevoel,

 

Vrij van aardsche zucht of doel,

 

Koud voor lage zelfbelangen;

 

Met een onbeklemd gemoed,

 

In betrachting van zijn plichten,

 

Waarheid leeren, Godsdienst stichten,

 

En 't bezeeglen met zijn bloed.

 

 

 

Dit is Liefde; dit, ô Christen,

 

't Kenmerk dat u onderscheidt

 

Van 't berekenend beleid,

 

't Geen bedrog en waan vernisten,

 

Daar 't in schuldige eigenbaat,

 

Eigenzucht, en zelfverheffen

 

't Geen de wraak van God zal treffen,

 

(Louter Duivlenmom,) bestaat.

 

 

 

ô Beware ons Uw genade,

 

Groote Goël! ja, verhoed

 

Als ons hart een' plicht voldoet,

 

Dat het in dien modder bade!

 

Neen, roei alle zelfheid uit,

 

't Onkruid, dat alle oogenblikken

 

't Zaad op d' akker wil verstikken,

 

En gestadig weêr ontspruit!

 

 

 

Ach, wanneer wy 's naasten plagen,

 

Waar hy opziet naar omhoog

 

Met een weemoedtraan in 't oog,

 

Door een poging helpen dragen,

 

In die weldaad blij te moê;

 

Gy (ô goedheid, nooit volprezen!)

 

Acht het U in hem bewezen,

 

Schrijft het ons als offer toe. -

[p. 381]

 

Doch! wat offer! - Ledige airen!

 

En die biên we Uw reinheid aan? -

 

Ja, Gy laat den wil volstaan

 

Van behoeftige akkeraren;

 

Maar erkennen we onverbloemd,

 

Dat we U niets tot outer brengen,

 

Of 't met zondigheên vermengen,

 

Door Uw heiligheid gedoemd.

 

 

 

Neen, daar is geen Wetvervullen,

 

Geene Liefdekwijting aan;

 

't Is gemaskerde Eigenwaan,

 

Waar we ons vruchtloos meê verhullen.

 

Gy, die zondaars roept en redt,

 

Laat ons Uw verdienste kleeden,

 

Zy, door geene onheiligheden

 

Als onze ijdle pronk, besmet!

 

 

 

Eigen ze ons, Gy Wetvoldoener,

 

Weldaânstorter, Offerlam,

 

Dat ons misdrijf op zich nam!

 

Val- en Zondenwraakverzoener!

 

Ons, d' ontrukten Helleroof! -

 

Ja, Gy zult ons, die hier weenen,

 

Met Uw heiligheid vereenen

 

Door verdiensteloos Geloof!

 

 

 

1825.